Rezultaty wyszukiwania dla: Horror

„Zakażenie", drugi tom serii „Infekcja", nie powinna się niczym wyróżniać. Bo ileż przeczytaliście już powieści lub obejrzeliście filmów, w których wroga inteligencja planuje zapanować nad światem za pomocą tajemniczego patogenu? Szczegóły mogą się zmieniać mniej lub bardziej, lecz koncept pozostaje ten sam. Co więc sprawia, że książkę Scotta Siglera czyta się wręcz jednym tchem, zaśmiewając się przy niej i jednocześnie czując nieustające napięcie?

Trzeba przyznać, że Wydawnictwo Gmork przyłożyło się do projektu okładki. Postawili na celną prostotę. Cała okładka utrzymana została w czarnym kolorze – przebijają się czerwone neurony (tutaj trochę zgaduję) oraz niebieskie linie przypominające błyskawicę. W centralnej części znajduje się tzw. trójkąt, czyli główny sprawca infekcji reprezentujący obcych. Przyznam, że początkowo myślałam, że to maska gazowa, lecz już po kilku stronach dowiedziałam się, co znaczy kształt o wielkich, żółtych, niemalże pionowych oczach.

W Ameryce tajemniczy patogen przemienia ludzi we wściekłych morderców, którzy zabijają swoje rodziny i bliskich w psychopatycznym szale. Rząd dostrzega wzór i stara się za wszelką cenę rozwiązać kryzys, nie informując o tym społeczeństwa. Jednak wniosek jest jeden: patogen to sprawka obcej, inteligentnej formy życia. Powołano specjalną grupę, która zebrana w ścisłej tajemnicy ma za zadanie zapobiec katastrofie. Należą do niej agent CIA – Dew Philips, epidemiolog – Margaret Montoya oraz jej współpracownicy. Posiadają niebanalną tajną broń – byłą gwiazdę footballu, Perry'ego Dawsey'a, który jako jedyny przeżył po infekcji obcych. Po traumatycznych przeżyciach posiadł niewytłumaczalną możliwość lokalizowania nosicieli choroby. Choć niezwykle przydatny, trudno nie uznać go za niebezpiecznego. Zespół robi wszystko, aby zapobiec katastrofie i powstrzymać infekcję przed rozprzestrzenianiem.

„Zakażenie" to prawdziwy miszmasz gatunkowy. Znalazło się w nim miejsce dla science fiction, horroru, a nawet thrillera i powieści akcji. Pomimo, że ogół konceptu trudno nie nazwać banalnym, to w całości prezentuje się wyśmienicie. Sigler czerpie motywy z różnych źródeł, od różnych tekstów kultury robiąc to bardzo celowo i świadomie. Wystarczy chociażby wspomnieć „Łowcę snów" Stephena Kinga, które to skojarzenie przypłynęło do mnie jako pierwsze.

Bardzo cieszy to, że Scott Sigler pomyślał o swoich nowych czytelnikach i sprawił, że drugą część trylogii „Infekcja" można czytać bez znajomości pierwszej. Umiejętnie wprowadza czytelnika w świat przedstawiony, informując go o przeszłych zdarzeniach na kolejnych etapach rozwoju akcji. Spokojnie można ją potraktować jak odrębną powieść, jednak gwarantuje, że po takiej rozrywce chce się więcej – większość odbiorców prędzej czy później sięgnie po trzecią część serii, tego jestem pewna.

Amerykański pisarz umiejętnie scharakteryzował  wykreowanych przez siebie bohaterów – naprawdę czuć, że są z krwi i kości, a nie reprezentują kolejny szablon. Mimo, że Drew nosi pewne sztampowe znamiona reprezentujące agenta CIA to na jego postać składa się szereg cech, które połączone ze sobą tworzą dość osobliwą figurę. Podobna rzecz ma się z Perry'm Dawsey'em, pozostającym według mnie najciekawszym bohaterem powieści. Być może mój odbiór tej postaci byłby zgoła inny, gdybym przeczytała pierwszy tom serii. Lecz wywołał on we mnie zarówno złość, jak i smutek czy wzruszenie.

Scott Sigler przyłożył się także do edukacji swojego czytelnika. Na każdym kroku wyjaśnia zagadnienia z dziedziny biologii, biochemii czy medycyny. Operuje także w zrozumiały sposób terminami wojskowymi, co tyczy się nie tylko stopni, ale także ogólnie pojętych militariów. Sprawnie kreuje relacje z działań taktycznych na polu walki, oddając przy tym mechanizmy funkcjonujące  w wojsku. Co ciekawe, to wiedza, która rzeczywiście pozostaje. A niektórzy mówią, że z „takiej" literatury nie można się niczego nauczyć...

Powieściopisarz bawi się teoriami spiskowymi, nie czyniąc z nich przerażających kreatur, które są prawdopodobne, lecz coś, co na pewno ma miejsce. Odsłania pewne schematy współpracy rządu z wojskiem, wysnuwając pewne wnioski, które dotyczą tylko Stanów Zjednoczonych.  Na tej płaszczyźnie książka prezentuje się bardziej realistycznie niż mogłoby się z pozoru wydawać.

Pod względem językowym można docenić pewien gawędziarski, lekki ton pisarza. Dialogi przepełnia czarny humor oraz cynizm, co potęguje jakąś komiksowość, niekonwencjonalność postaci. Sigler zręcznie podzielił także swoją książkę na krótkie rozdziały, które przyspieszają tempo czytania. A ich tytuły... tutaj znów należałoby się odwołać do pewnego zdystansowania autora i jego wprawy w przelewaniu własnego humoru na papier.

„Zakażenie" to gatunkowy melanż, który powinien się spodobać zarówno fanom thrillerów czy Kinga, jak i wielbicielom horrorów klasy B. Szybka akcja, obfitująca w nieoczekiwane zwroty, napięcie trzymające od początku do końca, a także niezwykła filmowość powieści gwarantują udane kilka godzin lektury. Scott Sigler w świetny sposób wykorzystał motywy, które od dekad funkcjonują w kulturze, okraszając je cynizmem oraz kreując bohaterów, których równie dobrze moglibyśmy spotkać w jakimś komiksie.

Wilkozacy

„... I znów ich wrogowie będą mogli się przekonać na własnej skórze, że nie wolno doprowadzać Wilka do ostateczności.
Bo wtedy..."

Premiera już 23 listopada!

Opis na okładce „Cieni Barcelony" nie różniłby się dla mnie od szeregu podobnych, gdyby nie to, że informuje o tym, że fabuła książki została oparta na historii wampirzycy z ulicy Ponent. Jako miłośniczka krwawych opowieści znałam również tę dotyczącą Enriquety. Czy zatem Marcowi Pastorowi udało się oddać brutalność zbrodni obłąkanej kobiety i dopisać do tego porywającą historię jej ujęcia?

Okładka książki przyciąga wzrok, obiecując niepokojącą, mroczną historię. Utrzymana w brązie i czerni przedstawia most, którego tunel spowija gęsta mgła. Właśnie w tym tunelu dostrzec można postać dziecka, którego poza sprawia, że wydaje się być zagubione. W tle, nad mostem, ukazuje się miasto, które również zdaje się tonąć w mglistej poświacie.

Barcelona, początek XX wieku. W cieszącej się złą sławą dzielnicy dochodzi do tajemniczych porwań. Znikają dzieci żebraczek i prostytutek. Mieszkańcy nazywają porywacza „potworem", lecz sprawa zostaje ignorowana przez policję. Jedynie Moises Corvo, inspektor-buntownik, próbuje znaleźć sprawcę i rozwikłać tajemnicę zaginięć dzieci. Nie ma pojęcia, że za tymi wydarzeniami stoją ludzie piastujący najważniejsze stanowiska w mieście. Corvo wraz ze swoim partnerem, Juanem Malsanem, naraża się na wielkie niebezpieczeństwo.

Fabuła powieści została oparta na autentycznych wydarzeniach rozgrywających się w Barcelonie na początku XX wieku. Ich bohaterką była tak zwana wampirzyca z ulicy Ponent. Marc Pastor nie zmienił nawet jej imienia czy nazwiska, tyczy się to samo historii z jej pierwszym mężem czy dziewczynki, którą porwała jaką ostatnią, za którą została skazana na karę więzienia.

Sam przebieg śledztwa pozostawia nieco do życzenia. Kolejne spotkania inspektorów z podejrzanymi początkowo fascynują, lecz w pewnym momencie czuć ich przesyt – każde wydaje się być niezwykle podobne. Mimo to, całą historię śledzi się z zapartym tchem, tym bardziej, że dochodzenie inspektorów znacząco utrudnia komisarz policji i jego „przyjaciele". Enriqueta służyła nie tylko samej sobie, lecz także ludziom bardzo wysoko postawionym, którym była potrzebna jej działalność, jej umiejętności i bezwzględność.

To zepsucie mieszczaństwa, wyższych sfer społeczeństwa świetnie dopełniło klimat mrocznej, dusznej, wręcz zatęchłej Barcelony początku XX wieku. Mimo, że pisarz nie opisuje szczególnie dzielnic czy przybytków, które odwiedzają bohaterowie, czuć w tym mieście mgłę, która je zasnuwa. Nie można dostrzec w nim nawet odrobiny piękna czy prawości.

Najlepszym składnikiem tej historii jest niewątpliwie postać Corvo. Poznajemy jego historię, przyczyny, dla których stał się tym, kim jest, skąd bierze się jego samozaparcie, czemu rozwiązanie tego śledztwa stało się dla niego tak istotne. Cała jego osobowość wydaje się klarowna, ale nie sztampowa. Niestety, w opozycji do niego postawić należy wampirzycę. Enriqueta wydaje się jak wycięta z szablonu podręcznika „jak stworzyć złego bohatera". Po prawdzie nie otrzymujemy nawet żadnych poszlak, skąd mogło się wziąć jej szaleństwo. Ani kiedy ono się zaczęło. Rozumiem, że autor stara się być wierny historii, którą wziął na warsztat, lecz w tym zakresie mógł bardziej dopisać swoją część historii, jak zrobił to w przypadku inspektora.

Marc Pastor nie stroni od brutalnych opisów tortur, których Enriqueta dopuszcza się na dzieciach. Jedna jest tak makabryczna, że narrator przed nią ostrzega. Z pewnością u niejednego czytelnika wywoła ona... szereg nieprzyjemnych emocji, o których zapragnie on jak najszybciej zapomnieć. Niemniej, te sceny stręczycielstwa, a również te, które ocierają się o pedofilie, dopełniają obraz zbrodni morderczyni, ukazując, jak w mroku tonęła niegdyś Barcelona.

Narratorem powieści jest śmierć, która relacjonuje wydarzenia dziejące się w Barcelonie. Wciela się także w ludzkie ciała, aby zgłębić historię Enriquety – rozmawia z jej ojcem, ludźmi, którzy ją w przeszłości otaczali lub nadal otaczają. A wszystko to dla czytelnika, aby zaspokoić jego wiedzę i zaprezentować jak najdokładniej historię, z różnych perspektyw. Taki sposób narracji krył w sobie ogromny potencjał. Niestety, nie został on w pełni wykorzystany. Zabrakło mi w tym narratorze czegoś charakterystycznego, być może cynizmu, bo opowieści o tym, kogo zabrał na tamten świat, a kogo nie, wcale mi nie wystarczyły.

„Cienie Barcelony" to mroczna, brutalna historia, którą wzbogaca obecność praworządnego inspektora. Wydaje mi się, że Marc Pastor mógł mniej skupić się na opisywaniu poszczególnych spotkań głównych bohaterów z kolejnymi epizodycznymi postaciami, a bardziej na zgłębieniu psychologii postaci. Ostatecznie to ociekający przemocą i strachem kryminał oparty na prawdziwych wydarzeniach, niewykorzystujący jednak w pełni swojego potencjału.

W czyśćcowym, postapokaliptycznym Ghost City bezwzględny mściciel Tex Harley toruje sobie drogę do prawdy – drogę usianą trupami wrogów, opornych informatorów i nieszczęśników, na których dostał płatne zlecenie. Żądny zemsty, pozbawiony pamięci łowca nagród przeczesuje mroczne zaułki dekadenckiego miasta, odkrywając kolejne krwawe szczegóły brutalnego morderstwa swojej ukochanej Lany – kobiety ulotnej i tajemniczej jak zagadka, którą Tex musi rozwikłać.

Antologia ukaże się w połowie października 2015.

Już w środę, 23 września, do księgarń trafi książka autorstwa Guillermo delToro, twórcy filmów "Hellboy" oraz "Labirynt fauna", oraz Daniela Krausa nosząca tytuł "Trollhunters. Łowcy trolli".

„Czy boisz się ciemności?" to jeden z pierwszych młodzieżowych seriali (zainspirowany najpewniej „Opowieściami z krypty"), który łączył w sobie gatunki science fiction, fantasy oraz horroru. Kanadyjska produkcja swoją premierę miała w 1991 roku w Halloween. W Polsce serię emitowała stacja RTL 7, później, kilkakrotnie, produkcja pojawiała się w całości lub fragmentach na wielu innych programach.

Każdy z epizodów programu opowiadał inną mrożącą krew w żyłach historię (dostosowaną do wieku odbiorców, co wcale nie czyniło ich dlań mniej upiornymi). Całość spięto jednak swoistą klamrą młodzieżowej grupy - "Stowarzyszenia ciemności" – spotykającego się każdego tygodnia w pogrążonym w mroku lesie. Podczas owych schadzek, uczestnicy wydarzenia opowiadali sobie straszne historie, prezentowane widzom.

Obok „Opowieści z krypty" i „Gęsiej skórki" jest to najbardziej rozpoznawalny przedstawiciel gatunku, wciąż mający wielu fanów na całym świecie. Niestety, program nie jest obecnie emitowany.

„Opowieści z krypty" w latach 90. były chyba najpopularniejszym serialem łączącym w sobie elementy horroru oraz czarnej komedii. Sława i sukces produkcji sprawiły, że w późniejszym czasie powstały podobne projekty – „Gęsia skórka" lub „Czy boisz się ciemności?". Serial emitowany był w latach 1989-1996, a ze strażnikiem z krypty powstały również filmy.

Głównym bohaterem serialu jest niezwykle żywotny (sic!), gadatliwy oraz dość ekscentryczny zombie. W starym, opuszczonym domu snuje mroczne opowieści, sprzątając przy tym, przesadzając zgniłe rośliny czy ozdabiając wnętrza (w dziwaczny sposób). Jego historie przepełnione są czarnym humorem, a znakiem charakterystycznym stał się jazgotliwy śmiech owego, tytułowego strażnika krypty. Opowiadane przez niego historie to opisy makabrycznych wypadków, złośliwości losy czy nieprzemyślanych zbrodni. Jedynym elementem spajającym w całość wszystkie odcinki jest postać strażnika krypty.

W masie najnowszych seriali z gatunku horroru słuch o „Opowieściach z krypty" zaginął, lecz nadal dla wielu to serial niemalże kultowy. Do tej pory ma swoich wiernych fanów darzących go ogromnym sentymentem.

Reżyser Mike Dougherty, który na swoim koncie ma m.in. horror "Upiorna noc Halloween" tej jesieni powróci z kolejnym filmem grozy pt. "Krampus". Tytułowy Krampus, to Zły Duch Świąt Bożego Narodzenia, który zostaje przez przypadek przywołany przez dwunastoletniego Maxa. Chłopiec utracił wiarę w święta i uruchomił lawinę zła, która nawiedziła jego rodzinny dom. 

Wrocławianka, absolwentka filologii niderlandzkiej, wieloletnia uczestniczka - nierzadko burzliwych - dyskusji na forach literackich; początkująca pisarka oraz dobra mama wszystkich, którzy chcieliby pierwsze kroki w świecie literatury postawić (wystarczy przeczytać Jej artykuły i porady na www.literka.info!). Młoda dziewczyna z głową pełną szalonych i fantastycznych pomysłów. W swojej debiutanckiej powieści, "Po moim trupie", postanowiła zniszczyć Wrocław zsyłając na niego apokalipsę zombie. I wpadła na ten pomysł zanim Robert Szmidt posłał na miasto swoją Z plagę! Ale nie tylko tu okazała się szybsza. Trup - jak pieszczotliwie nazywa swoje dziecko - powstał w ramach ekspresowej, internetowej akcji...

Czy XIX-wieczne powieści nadal są w stanie zaskoczyć współczesnego czytelnika? Czy jednak pozycje literackie, które niegdyś porywały czytelników, teraz raczej wywołują uczucie znudzenia, a niekiedy nawet zażenowania? Z pewnością powieść Wilkiego Collinsa trudno rozpatrywać w takich kategoriach, dlatego, że pisarz okazał się dla mnie raczej wielkim moralizatorem, a nie prekursorem powieści detektywistycznej. „Nawiedzony hotel",  a także dołączone do wydania opowiadania najlepiej określić można jako lektury napisane z myślą o pannach z dobrego domu, które mają za zadanie właściwie je ukierunkować w wyborach życiowych.

Na ciemnej okładce widnieją ogromne, mroczne, potężne wrota. Otwarte, a wręcz sprawiające wrażenie otwierających się, wywołujące uczucie grozy, oplecione pajęczynami. Szkoda, że jedynie okładka, pomimo, że banalna, spełniła moje oczekiwania.

Hrabina Claudia Naronne nieumyślnie rozbiła związek lorda Montbarry'ego z Agnes Lockwood. Kobieta zwierza się doktorowi Wyborowi, że przeczuwa, że to zdarzenie zapoczątkuje falę nieszczęśliwych wypadków. Niestety, niewiele się myli. Losy obu kobiet zostają splecione na zawsze.

Powieść Collinsa, jak i pozostałe, dołączone do wydania opowiadania są całkowicie zanurzone w moralności wiktoriańskiej. W gruncie rzecz biorąc autor staje się właściwie apologetą zasad oraz konwenansów społecznych XIX wieku, ponieważ właśnie owo moralizatorstwo najbardziej rzuca się w oczy, sprawiając, że fabuła służy jedynie za tło dla przekazywanych idei.

Uważam, że nie można nazywać „Nawiedzonego hotelu" ani towarzyszących powieści opowiadań utworami detektywistycznymi czy kryminalnymi. Bardziej jawią się jako przypowieści moralizujące, w które wpleciona została pewna doza magii, fantastyki, lecz tylko w celu podkreślenia ów cnót oraz obowiązującej obyczajowości, którym hołduje autor. Przecież nawet duchy i los są wyłącznie przeciwne osobom niegodziwym, a wspierają tych czystych i uduchowionych (sic!).

Bohaterkami „Nawiedzonego hotelu" są dwie kobiety – obie przedstawione w bardzo schematyczny sposób. Jedna symbolizuje biel, druga czerń. Pierwsza z nich – skrzywdzona przez los, ale dumna, dobra i szlachetna Agness Lockwood została porzucona przez mężczyznę, którego kochała. Druga to wcielenie wszelkiego zła  - wyzwolona kobieta z tzw. „przeszłością", co dwa stulecia temu oznaczało tyle, co „była widywana z mężczyznami" – hrabina Claudia Narrone. Pozytywna bohaterka panna Agness, scharakteryzowana jego istota dobra, prawie o anielskim charakterze, została tak sportretowana jedynie dlatego, że zerwano z nią zaręczyny. Oprócz tego, że pozwala byłej służącej powołania się na jej nazwisko, gdy ta stara się o pracę dla męża, nic nie wskazuje na to, aby była ona rzeczywiście osobą nad wyraz szlachetną. Zajmuje się jedynie czytaniem książek oraz prostymi robótkami ręcznymi, nie mając żadnych większych potrzeb. Tak właśnie wiktoriański pisarz prezentuje obraz kobiety, według niego, idealnej.

Wydaje mi się, że Collins z pełną premedytacją odrzuca pewne aspekty czasów, w których żył i które opisuje. Przecież XIX wiek to czasy budowania angielskiego imperium oraz pęd przemysłowy, industrializacja. Pisarz całkowicie ignoruje te wszystkie aspekty, przez co zdaje się być człowiekiem małostkowym, bez większej perspektywy, niewidzący zmian, które się wokół niego dzieją.

Pióro pisarza ani mnie nie urzekło, ani nie mierziło. Ot, nie wyróżnia się niczym szczególnym. Jednak może moja irytacja na wszelkie prezentowane przez autora idee przyćmiła mój osąd i nie potrafię docenić jego pióra.

Mimo wszystko, uważam, że warto przeczytać „Nawiedzony hotel", ponieważ wprowadza nas w całkowicie nieznany, fascynujący świat. Panujące wcześniej sztywne zasady, brak chęci jakichkolwiek zmian, a nawet pochwała autora dla akceptacji układów społecznych czy stanie świata w miejscu są co najmniej szokujące. Wydaje mi się, że to właśnie powieść dla panien z dobrego domu – umoralniająca w każdej kwestii, a przy tym wywołująca ówcześnie dreszczyk emocji. Niestety, dziś nic z tych emocji nie zostało.