Proza Andrzeja Pilipiuka różni się znacznie od innych polskich treści. Nie da się jej z niczym pomylić. Przesiąknięta jest czarnym humorem, tonie w oparach absurdu, a przy tym świetnie oddaje polskie realia ukazując je w mocno wykrzywionym zwierciadle. Sięgając po nowa powieść Pilipiuka „Upiór w ruderze” wiedziałam, że nie będę się nudzić.

Akcja utworu Pilipiuka rozgrywa się na przestrzeni 200 lat, choć epilog zahacza o przyszłość i stanowi swojego rodzaju dopełnienie całości. Głównym bohaterem powieści jest... pałac, siedziba rodu Liszkowskich i to jego losy ukazane są na tle kilku stuleci, ale główna akcja przypada na niezwykle bogaty w wydarzenia wiek XX. Stare dworzyszcze w ciągu tego wieku przechodzi z rąk do rąk, stając się na przemian siedzibą Niemców, Rosjan, Polaków. Kolejni gospodarze, a raczej uzurpatorzy przyczyniają się do upadku pałacu, ale przychodzi im to z większym trudem niż gdzie indziej. Dlaczego? I tu dochodzimy do sedna, czyli tytułowego upiora, a raczej trzech. I wcale nie upiorów, a nadobnych białych dam, które nawiedzają niszczejący pałac od swej tragicznej śmierci w czasach napoleońskich. To wtedy trzy panny Liszkowskie: Kornelia, Lukrecja i Marcysia (ta ostatnia z nieprawego łoża) postanowiły wypróbować starą szwedzką armatę, by dać salwę na cześć Napoleona. Próba udała się nad wyraz: wysadziły w powietrze nie tylko szopę i siebie, ale także pół wsi. Z panienek niewiele zostało, a w ramach czyśćca zostały zesłane do pilnowania swojego dziedzictwa.

Panny duchy mają niesamowite pomysły i z prawdziwą przyjemnością uprzykrzają życie każdemu, kto pomieszkuje w pałacu. Jedynie stary kamerdyner, a później także młody hrabia Liszkowski, którego poznajemy jako partyzanta, zda się żyć z pannami w pełnej komitywie, wiedząc, że działają w słusznej sprawie i mają wspólny cel: ocalić siedzibę Liszkowskich.

Jak przystało na prozę Pilipiuka nie brakuje w powieści zabawnych sytuacji, bimber leje się szerokim strumieniem (kto czytał cykl o Kubie Wędrowyczu, ten wie, że bez gorzałki się da), a kolejni niefortunni mieszkańcy pałacu opuszczają go w mniej lub bardziej zaskakujący sposób.

Czytając powieść bawiłam się świetnie, choć przyznam, że cykl Pilipiuka „Kuzynki Kruszewskie” podobał mi się bardziej.