Michał Gołkowski serwował swoim czytelnikom różne wersje końca świata i alternatywnych rzeczywistości. Ma na swoim sumieniu apokalipsę biblijną, według niektórych wręcz obrazoburczą i zaliczył kilka powrotów do klasycznej, napromieniowanej Zony. Teraz nadeszła pora na przyszłość, niezbyt piękną, ale przemawiającą do wyobraźni. I okraszonym porządnym mordobiciem, rozbryzgami krwi i używkami, przy których stara, dobra wódka niewinna jest i... czysta.
NeoSybirsk, niezbyt daleka, ale mocno okraszona elektroniką i technologią przyszłość. Sasza Khudovec, dla znajomych Chudy, to dawny wojskowy, a obecnie człowiek do wynajęcia w sprawach beznadziejnych. Właśnie szykuje się do wykonania zlecenia, które ma go ustawić na resztę życia. Robota pozornie wydaje się prosta – ma odzyskać pieniądze, które ukradł jednemu z oligarchów nieuczciwy współpracownik. Kwota przyprawia o zawrót głowy, prowizja również. Podobnie jak konsekwencje niewykonania zadania. Szybko jednak okazuje się, że nic w tej sprawie nie jest takie, jak się wydaje, a afera sięga głębiej i zatacza znacznie szersze kręgi. Trzeba więc wyciągnąć sprawdzoną broń, odkurzyć dawne znajomości i nie dać sumieniu dojść do głosu. W grze o takie pieniądze wszystkie chwyty są dozwolone i konieczne.
O ile uwielbiam samego autora, o tyle z jego twórczością nie zawsze jest mi po drodze. Obok świetnego Siedmioksięgu grzechu, którego każdy kolejny tom jest czystą, skondensowaną przyjemnością, mamy takiego Komornika, którego dobry jest właściwie tylko pierwszy tom (trzeciego nie warto nawet stawiać na półce, by nie zajmował miejsca dla lepszych pozycji). SybirPunk plasuje się pomiędzy nimi, z tendencją na plus. Mniej więcej do połowy miałam problem z wciągnięciem się w wykreowany świat, potem jednak zaiskrzyło, zaskoczyło i ostatnią jedną trzecią książki przeczytałam na raz.
Wizja przyszłości zaserwowana przez autora jest z jednej strony ziszczeniem snu o nieskończonych możliwościach człowieka, a z drugiej strony koszmarem, w który ludzkość wpakowała się na własne życzenie. Na wyciągnięcie ręki jest cybernetyczny raj, implanty i protezy bez ograniczeń, doskonałe zespolenie z technologicznymi nowinkami. Ciało można dowolnie modyfikować i zmieniać, dorównując wyśrubowanym kanonom piękna, bądź też zmieniając się w żywą, chodzącą broń. Ceną za rozwój jest niewyobrażalne skażenie środowiska i jeszcze silniejsze rozwarstwienie społeczeństwa. Sam NeoSybirsk to w znacznej mierze cuchnące, brudne ulice pełne uzbrojonych zbirów i naszprycowanej dopalaczami młodzieży szukającej coraz silniejszych bodźców i uciech.
Sam Saszka to bohater dosyć typowy dla Gołkowskiego. Badass z ciemną przeszłością i gdzieś nadal tlącymi się resztkami sumienia, na tyle jednak słabymi, że nie ma oporów przed skasowaniem paru mord czy niskim szantażem. Byle osiagnąć to, co trzeba. Nie da się jednak skurczybyka nie lubić i kibicujemy mu od pierwszych stron. Nawet gdy na widok pewnej słodkiej buźki ponad czterdziestoletni drab zmienia się czasem mentalnie w nastolatka na haju. Nie będzie jednak przesadą, gdy zdradzę, że prawdziwą - chociaż póki co drugoplanową - gwiazdą jest uroczo uśmiechnięty Mykoła. Za jego postać już opinia skacze o kilka oczek w górę.
Mam tylko jedno "ale" - takich kwiatków, jak "chodzenie po najmniejszej linii oporu" (strona 184), to jednak nie powinno być. I trochę wstyd, że nikt tego nie wyłapał.
Nie oszukujmy się, SybirPunk nie jest powieścią przesadnie ambitną, ale za to czyta się szybko i z przyjemnością sympatycznie rosnącą już po kilku rozdziałach. To dopiero pierwszy tom, ale skutecznie nęci do sięgnięcia po kolejne. Fanów autora zapewne szalenie mocno nie trzeba namawiać do sięgnięcia, ale i tak zachęcam. Podobnie jak miłośników cyberpunku, tutaj zaserwowanego w dawce przystępnej nawet dla laika.
Siedząc tam, otoczona beztroskim, zwierzęcym szczęściem, mogłam sobie wyobrażać, że znajduję się w zupełnie innym miejscu. Wśród psów nie musiałam ukrywać swoim uczuć. Mogłam się obrazić na cały świat, mogłam się załamać i nikt o tym nie wiedział. Nie było ważne, że na moment straciłam czujność i pozwoliłam, aby zawładnęła mną furia doprowadzając niemal do zamordowania przyjaciółki. Psom było obojętne, że jestem skażona złem i okłamuję świat.
Po kiepskim drugim tomie i świetnej trzeciej części Czarnego maga, nie do końca wiedziałam czego spodziewać się po Ostatniej Walce. Miałam nadzieję, że autorka utrzyma dotychczasowy poziom, ale liczyłam się również z tym, że wszystko może wrócić „do początku”. Czy w takim wypadku się zawiodłam czytając ostatni tom? Nie. Ale nie byłam również, tak zachwycona jak przy porywającej Kandydatce.
Może jednak zacznijmy od początku. Ry jako świeżo upieczona żona księcia Darrena ma obowiązki wobec Korony, ale nie tylko. Drugim, tajemnym obowiązkiem jest znalezienie dowodu na szaleńczy plan króla Blane’a i udowodnienie, że to buntownicy są tak naprawdę tymi dobrymi. Myszkuje po zamku, próbując znaleźć cokolwiek, ale coraz częściej czuje na sobie czujne spojrzenie Miry – morderczyni jej brata, która jednocześnie jest prawą ręką okrutnego króla. Rozdarta między miłością do Darrena, chęcią ratowania kraju, żalem po śmierci brata i strachem o rodzinę, próbuje nie dopuścić, by jej konspiracja wyszła na jaw. I można by powiedzieć, że taki emocjonalne przedstawienie sytuacji jest plusem, lecz nie w takiej ilości. Zaczynając czytać „Ostatnią walkę” liczyłam na więcej spisku, więcej tajemnic, więcej oszukiwania. A dostałam pulpę przepełnioną emocjami. I o ile w narracji pierwszoosobowej nie da się pominąć w jakimś znaczącym stopniu tego elementu, o tyle autorka mogła poprowadzić i gospodarować emocjami Ryiah trochę inaczej, bardziej... Oszczędnie.
Jednakże sama postać Ry jest jak najbardziej na plus. Widać kolejną ogromną przemianę głównej bohaterki. W Kandydatce była ona skupiona bardzo na sobie, na parciu do swojego celu. Wpatrzona w Koronę jako jedynego obrońcę kraju nie dopuszczała do siebie innych możliwości, nawet kiedy mówił jej o tym rodzony brat, będący w sali tortur. Natomiast w Ostatniej Walce dla Ryiah ważniejsze jest teraz „my” jako społeczeństwo i lud Jeraru. Na bok odsuwa swoje plany, pragnienia i miłości. I mimo cierpienia z powodu tego, że będzie musiała zdradzić najukochańszą osobę na świecie i narazić innych jej bliskich na utratę życia, brnie do przodu. Jak zwykle z resztą. Nie ma dla niej przeszkód nie do pokonania, chociaż trzeba przyznać, że w niektórych sytuacjach znajduje sojuszników w najmniej oczekiwanym momencie. I niestety, praktycznie do samego końca książki czytelnik ma wrażenie, że nawet jeśli „ci dobrzy” wygrają, to Ry będzie jedyną przegraną w całej tej sytuacji, bo straci na tym wszystko co kocha.
Muszę przyznać, że o ile w poprzednich częściach bardzo lubiłam Darrena, o tyle w tej zaczął mnie niesamowicie drażnić. Ślepo wpatrzony w brata, który wręcz fanatycznie dąży do wojny, nawet nie próbuje uwierzyć Ryiah kiedy przychodzi na to moment. Nie dopuszcza do siebie myśli, że jego ukochany brat, ten który, zawsze go bronił mógłby okazać się wielkim zdrajcą narodu. I to chyba mnie w nim najbardziej denerwuje. To ślepe zaufanie. Bezmyślne wręcz. Aczkolwiek w perspektywie całej fabuły, jest to niesamowicie smakowite zagranie. Bo przecież gdyby wszystko było takie słodkawo-lukierkowe i główna bohaterka nie spotkałaby żadnych przeszkód, to byłoby nudno prawda?
Dodatkowo odniosłam wrażenie, że całe to powstanie główna bohaterka próbuje wzniecić sama. Bardzo mało było według mnie ingerencji buntowników w całą fabułę. Zwykle byli tylko bezimiennym tłem. Jedyną osobą, która wyróżniała się na tle tej szarej masy była ich przywódczyni – Nyx, która według mnie dostała za mało czasu w fabule. Ale przez ten, krótki moment jaki przyszło mi z nią „przebywać” wywarł na mnie naprawdę piorunujące wrażenie. Twarda babka, mało takich w dzisiejszej literaturze.
Teraz, po przeczytaniu ostatniego tomu zadaje sobie pytanie – czy poleciłabym tą serię komukolwiek? Tak. Bo pomimo wzlotów i upadków, to naprawdę świetna opowieść. Momentami trochę zbyt ckliwa jak na mój gust, ale mimo wszystko porywająca i potrafiąca dać światełko w tej szarej rzeczywistości.
Pamiętacie przygody Igora i Hanki, obdarzonych magicznymi zdolnościami i odkrywających solidne dawki prawdy zawarte w naszych rodzimych legendach? Dzieci dwóch światów powracają w kolejnej, równie dobrej odsłonie. Tym razem zamiast zgłębiać tajemnice jeziora Gopło, ruszą na poszukiwanie Mistrza Twardowskiego oraz Śpiących Rycerzy.
Śpiący Rycerze stanowią bezpośrednią kontynuację wydarzeń przedstawionych w Mysiej Wieży, dlatego po książkę powinny sięgnąć osoby, które już mają za sobą lekturę pierwszego tomu. Po pokonaniu Popiela i Dragomiry, Hanka i Igor wracają do szarej rzeczywistości. Spotykają się ponownie dopiero w czasie zimowych ferii, ale za to w wyjątkowych warunkach – na obozie dla tak zwanych dzieci dwóch światów, czyli obdarzonych magicznymi talentami i zdolnościami. Niestety, już na początku okazuje się, że główny organizator, Mistrz Twardowski gdzieś zniknął. Mało tego, dawni wrogowie powracają w podstępny sposób i nie wiadomo już, komu można naprawdę zaufać.
Już pierwszy tom przygód Igora i Hanki zauroczył mnie od pierwszych stron. Ujęło mnie nie tylko wykorzystanie motywu polskich legend, ale i przedstawienie fabuły z punktu widzenia całkowicie odmiennych bohaterów. Hanka to typowa gorąca głowa, szybko mówi, potem myśli (albo i nie), niespecjalnie też przejmuje się odczuciami otoczenia. Jeśli wbije sobie coś do głowy, prze ku temu niczym lodołamacz, nawet jeśli skutki takich działań okazują się katastrofalne. Z kolei Igor, nieco wyalienowany, oczytany intelektualista, nie potrafi do końca dogadać się z rówieśnikami, za to doskonale orientuje się w historii i literaturze. Razem stanowią ekipę niemal nie do pokonania. Niemal, ponieważ tym razem, z różnych względów, nie potrafią tak dobrze współpracować jak wcześniej. Każde skrywa tajemnicę, którą obawia się podzielić z pozostałymi, co – jak się okazuje – ma nie do końca szczęśliwe skutki.
Na scenę wkraczają także nowe postaci, skrywające niezwykłe moce, które jednakże ujawniają się dopiero w połowie, a czasem i pod koniec opowieści. Prawdziwą gwiazdą okazał się za to Lis Przechera, kłamliwy w sposób naprawdę rozbrajający i wprowadzający w pewnym momencie prawdziwie komiczne akcenty. Nie jest on jedynym bohaterem rodem z legend i baśni, który ożywa na kartach powieści duetu Fulińska&Klęczar. Pojawia się tu także Kogut Mistrza Twardowskiego, górskie koboldy, a także... duch tatrzańskiego bajarza Sabały. Cały tom związany jest bowiem z pewną góralską legendą...
W powieści nie brak wartkiej akcji, niesamowitych przygód, mrocznych tajemnic i słownych przepychanek między bohaterami, wśród których pewnie każdy dwunastolatek znajdzie takiego, z którym mógłby się utożsamić. Dodatkowo całość jest okraszona motywami fantastycznymi bogato czerpiącymi z polskich legend. Jednym słowem, warto sięgnąć i podsunąć dziecku.
Osiem lat to kawał czasu, choć gdy sobie uświadomimy, jak dawno kogoś nie widzieliśmy, jesteśmy bardzo zdziwieni- to już tyle lat? Naprawdę? A minęło tak szybko, za szybko... Nie pamiętamy oczywiście zbyt wielu wydarzeń z tamtego okresu, chyba że coś na tyle nas zszokowało lub zainteresowało w inny sposób, że nawet po tak długim upływie czasu jesteśmy w stanie podać konkretną datę. Tę pewność miał doktor David Hunter, antropolog sądowy- osiem lat temu uczestniczył w poszukiwaniu ciał kobiet ukrytych przed ludzkim okiem przez sprawcę na torfowisku. Osiem lat temu miał jeszcze w miarę normalne życie prywatne. Teraz doktor Hunter wciąż pracuje jako antropolog sądowy, choć po tragicznej śmierci jego żony i córki nic nie jest takie, jak powinno. Dziwi się na wieść, że seryjny morderca, z którym stanął oko w oko podczas poszukiwań na torfowisku, zdołał uciec z więzienia. Jest jeszcze bardziej zdumiony, gdy policjant -a prywatnie jego znajomy z przeszłości- informuje go, iż psychopata z dużym prawdopodobieństwem będzie polował na tych, którzy nawet w najmniejszym stopniu uczestniczyli w śledztwie przeciwko niemu. Początkowo doktor David Hunter przyjmuje te rewelacje z pewną dozą sceptyczności; jednakże już kolejne wydarzenia jasno pokazują, iż ktoś z przeszłości wciąż o nim pamięta. Co nie do końca go cieszy.
Lata temu, jeszcze gdy byłam regularną użytkowniczką mojej miejscowej biblioteki, natrafiłam na książkę o ciekawym tytule- Wołanie grobu. Wtedy tematyka antropologii sądowej była dla mnie bardzo mętna, nieznana. Postanowiłam więc to zmienić i skusiłam się na serię wydawaną wówczas przez wydawnictwo Amber. I choć od tej chwili minęło wiele lat, to wciąż pamiętałam o Davidzie Hunterze. Teraz, gdy wydawnictwo Czarna Owca postanowiło ponownie wydać serię o tym antropologu sądowym, postanowiłam wrócić do tej historii jeszcze raz- aby się przekonać, czy nadal będę taka pełna entuzjazmu, podziwu i poniekąd uwielbienia dla pióra pana Simona Becketta. I wiecie co? Troszkę się zmieniło, choć wciąż z przyjemnością zanurzam się w kryminalne historie tego autora.
Osiem lat temu David Hunter towarzyszył stróżom prawa podczas próby odnalezienia miejsc pochówków ofiar zbrodni seryjnego mordercy- miał je wskazać sam sprawca, ogromny mężczyzna, który bez problemu mógłby skręcić kark nawet dorosłemu, a co dopiero nastoletniej dziewczynie. Na miejscu okazuje się jednak, że sprawca ma problem ze wskazaniem grobów, a całe "spotkanie" kończy się jego próbą ucieczki. Tym razem mu się nie udało, ale już osiem lat później owszem. Jednak w tym późniejszym okresie życie antropologa sądowego wygląda już zupełnie inaczej- stracił swoją ufność we własne decyzje, w drugiego człowieka. Choć całkowicie zatapia się w pracy, to gdzieś tam z tyłu głowy wciąż brzmią mu głosy zmarłych bliskich. Nieustanne poczucie winy sprawia, iż doktor David Hunter nie może znaleźć sobie miejsca, a jedyną próbą odkupienia -w jego mniemaniu- własnych win staje się szukanie sprawiedliwości dla tych, którzy trafiali na jego stół. Nie do końca wierzy, że ktoś mógłby przez tak długi czas pielęgnować w sobie urazę do niego, skoro na torfowiskach był bardziej obserwatorem niż tym, który kierował jawne wyrazy wrogości ku seryjnemu mordercy. Ale czy ktokolwiek z nas wie, co dzieje się w umyśle psychopaty? Telefon od kobiety, która wówczas także znajdowała się na miejscu wydarzeń tylko udowadnia mu, że być może znalazł się na celowniku...
Co prawda Wołanie grobu to czwarta część "przygód" naszego doktora, ale bez obaw, nie pogubicie się w wydarzeniach. Autor nawiązuje do tego, co działo się wcześniej, więc każdy, kto niefortunnie rozpoczął maraton z Davidem Hunterem od tomu innego niż pierwszy, nie poczuje tego aż tak dosadnie. Sama książka jest dosyć rozwlekła, nie mamy tutaj konkretnego, bieżącego śledztwa, lecz sprawę sprzed lat, gdzie bohaterowie muszą bazować na swoich wspomnieniach czy starych notatkach. Zresztą, nikogo nie zamordowano- dopiero może do tego dojść, choć na sumieniach wówczas obecnych na torfowisku osób wciąż zalega ta sprawa sprzed lat. Te ciała, które wciąż domagają się pochówku z prawdziwego zdarzenia. Wbrew pozorom w tym śledztwie tkwi o wiele więcej, niż mogłoby się wydawać. Może to nie skazany mężczyzna zamordował te kobiety... ? Niedopowiedzenia.
Nie powiem, książka przyciągnęła moją uwagę, acz trochę ze względu na sentyment do twórczości pana Becketta. Sama historia była trochę rozwlekła (jak już wspomniałam), lecz broniła się stylem pisarskim autora. Zresztą coraz częściej w thrillerach mamy do czynienia z przedstawicielami innych zawodów policyjnych, z antropologiem bardzo rzadko, tak więc można "przyjrzeć" się odrobinkę jego pracy- może nie akurat w tym tomie, ale w całej serii już na pewno. Jeżeli lubicie poznawać od podszewki działania policyjne antropologów i innych tego typu grup, to zapraszam do lektury książki. Myślę, że przypadnie Wam do gustu. Oczywiście polecam rozpocząć swoją podróż z Davidem Hunterem od tomu pierwszego!
Fits. Dobrze się układa to gra, której celem jest umieszczenie przez każdego z graczy klocków na odpowiednich rampach, starając się zasłonić jak najwięcej pól. Przed przystąpieniem do gry każdy z uczestników powinien wybrać: 13 klocków w wybranym przez siebie kolorze, 1 rampę, 1 dwustronną planszę w kolorze klocków. W grze może uczestniczyć od dwóch do 4 graczy.
Gra zawiera:
- 52 klocki (po 13 w każdym kolorze)
- 4 dwustronne plansze (po 1 w każdym kolorze)
- 4 karty startowe
- 4 rampy
- 13 podstawowych kart
Producent: EGMONT
Autor: REINER KNIZIA
Wiek: 8-108
Liczba graczy: 1-4
Czas gry: 30 minut
Na czym polega Fits? Gra składa się z dwóch rund. Należy umieścić wybraną przez siebie planszę na rampie tak, aby numer znajdował się w na górze. W pierwszej rundzie używa się planszy numer 1, a w drugiej – numer 2. Każdy z uczestników otrzymuje po jednej karcie startowej, a następnie należy umieścić klocek, dobrany na podstawie otrzymanej karty, na rampie. Dalej gra przebiega bardzo analogiczne – każdy z uczestników wybiera kartę startową z puli, a następnie umieszcza odpowiedni element na tarczy. Gdy skończy się stos kart fioletowych, trzeba policzyć punkty. W rundzie pierwszej każdy zapełniony rząd daje graczowi 1 punkt. W przypadku kolejnego etapu dochodzi punktacja za trójkę takich samych, widocznych elementów. W przypadku niezapłonionego pola uczestnikowi odejmuje się 3 punkty.
Fits. Dobrze się układa to gra, która bardzo przypomina komputerowego tetrisa, ale w analogowej formie. Już dawno tak dobrze się nie bawiłam. Mała uwaga: w Fits można grać samemu, więc jeżeli nie macie obok siebie kogoś, kto chętnie rozegra z wami partyjkę, nic straconego. Jest to prosta gra, która nie zajmuje zbyt wiele czasu, ale potrafi odgonić nudę i zapewnić rozrywkę.
Oprawa graficzna:
Pudełko jest małe i nie zajmuje zbyt wiele miejsca na półce. Każdy z klocków wykonany jest z grubego papieru i posiada osobny woreczek, dzięki czemu elementy nie mieszają się ze sobą. Również karty startowe i dwustronne plansze są trwałe niepodatne na zniszczenie.
Pierwsze wrażenie:
Gra jest prosta, logiczna i bardzo intrygująca. Rozgrywkę można powtarzać co chwila, bo nigdy nie ma się dosyć. Fits można zabrać ze sobą do plecaka czy walizki, bo nie zajmuje dużo miejsca, a fajnie mieć przy sobie taką formę rozrywki. Instrukcja jest banalnie prosta i czytelna. Po raz kolejny Egmont pokazał, że w prostocie siła, a analogowa wersja tetrisa jest ciekawsza niż jej komputerowa wersja.
Lubię thrillery. Nawet bardzo. Te emocje, to oczekiwanie, strach nie pozwalają mi się od książki oderwać, ale ostatnio zrobiłam się coraz bardziej wybredna. Nie wszystkie historie potrafią mnie wciągnąć i wywołać szybsze bicie serca. W ilości thrillerów psychologicznych, jakie są ostatnio wydawane, coraz trudniej wybrać ten ideał. Wiele autorów powiela schematy i nie dodaje nic od siebie, co ich książki czyni mdłe i oklepane. Jakie jest więc Piękne zło? Książka o jakże intrygującym tytule i ciekawej fabule?
Maddie się boi. Czego? A może kogo? Kobieta decyduje się na pomoc terapeutki w czasie, gdy jej mąż Ian, jest na misji za granicą. Małżeństwo poznało się wiele lat temu, w Macedonii – mężczyzna pracował w ochronie, a Maddie odwiedzała przyjaciółkę, Joannę, która działała w organizacji charytatywnej. Wydaje się, że są szczęśliwi, jednak Maddie ujawnia swoje lęki związane z mężem, który choruje na zespół stresu pourazowego i jest człowiekiem, który przygotowuje się do apokalipsy. Z każdą kolejną stroną autorka buduje obraz kobiety zastraszonej, cierpiącej, ale która bezgranicznie kocha swojego synka, Charliego.
Przepis na thriller idealny? Prawie. W Pięknym złu zabrakło jednego, istotnego składnika; iskry autorki, która tchnęłaby w tę opowieść więcej emocji. Oprócz zakończenia, które trzymało poziom i uratowało tę historię, czułam się lekturą znudzona. Odkładałam ją na bok, nie czując chęci do powrotu. Annie Ward zdecydowała się na poprowadzenie trzech linii czasowych, które powoli zbliżają się do siebie, a wtedy wszystkie puzzle składają się w całość. Czytelnik cofa się do czasów, kiedy to Maddie poznała Iana. Dzięki temu możemy poznać kobietę przebojową, która niczego się nie boi, a dla swojej przyjaciółki jest w stanie zrobić wszystko. W kolejnym rozdziale „kilka tygodni przed zabójstwem” możemy zobaczyć kobietę zlęknioną, przestraszoną, z atakami paniki. Autorka zdecydowała się również na to, aby od razu wprowadzić czytelnika w „dzień zabójstwa”. Na początku trudno połączyć w całość wszystkie fakty, wiele elementów do siebie nie pasuje, albo są czarną plamą, ale im bardziej zagłębiamy się w historię, zaczynamy wszystko do siebie dopasowywać. Annie Ward okazała się sumienna, bo w Pięknym złu nie ma niewyjaśnionych kwestii, czy wątków. Mam wrażenie, że autorka miała zaplanowane wszystko, od początku do końca i w miarę pisania, regularnie wykreślała kolejne podpunkty.
Jak wspomniałam wyżej, w tym thrillerze brakuje emocji, a ratuje go zakończenie. Autorka ma tendencje do pewnych dłużyzn, które nic nie wniosły do akcji, a co więcej – spowalniały ją i nudziły czytelnika. Autorka zaskoczyła mnie zwrotem fabularnym w zakończeniu. Było to ciekawe i dziwne, ale jednocześnie pasowało do całej fabuły i wszystkich zagrywek bohaterów. Postacie wykreowane przez autorkę są jednoznaczne, ale potrafią zaskoczyć. Annie Ward niemal nie ukrywa ich cech, a tylko w przypadku Maddie obserwujemy aż tak istotną zmianę.
Escape book to nie jest zwykła książeczka, którą przeczytasz od deski do deski. To książka paragrafowa. By przeczytać historię i przeżyć ją od początku do końca będzie trzeba sporo kartkowania, przyda się też ołówek i kartka. Czytelnika czeka bowiem masa łamigłówek, szyfrów, rozbrajania pułapek, walk, czytania obrazów i wysilania mózgownicy. System czytania jest dość skomplikowany, jednak 7-13 latkowie poradzą sobie z nim bez problemu sami. Może młodszym będzie potrzeba trochę pomocy w czytaniu map czy łączeniu ekwipunku z działaniami i kolejnymi akapitami.
O czym jest ta książka? Runt, główny bohater, ma misję do wykonania. Musi uratować przyjaciółkę - Breezę - która rzekomo została uwięziona w ciemnej świątyni przez nemezis Runta (i każdego gracza w Minecraft) - Herobrine’a. Niestety robiąc to, Runt również został uwięziony w świątyni ze swoim towarzyszem, gadającym kotem o imieniu Eeebs, dlatego teraz muszą uratować nie tylko ocalić Breezę, ale także znaleźć wyjście z tego ciemnego miejsca.
Nie powiem: jeszcze nie skończyłam tej książki. Nadal jest kilka pomieszczeń w świątyni, które muszę spenetrować, ale nie wiem jak się do nich dostać. Podczas działań już dwa razy moja postać została zabita i musiałam wracać do początku. Ta książka nie tylko ćwiczy spostrzegawczość czy logikę, ale i cierpliwość. Po pewnym czasie dołączył do mnie syn, który chciał pokazać mi, że matka się nie zna. Utknęliśmy w tym samym momencie, ale czytanie było przyjemnym ćwiczeniem rodzinnym i dobrym sposobem na wspólne spędzanie czasu. To zupełnie interaktywna historia i naprawdę doceniam pomysł dodania mapy i ekwipunku.
To już drugi tom przygód wieśniaka Runta, który chciał być wojownikiem, i zombiaka Blurpa, który pragnie zostać wieśniakiem. Tym razem nasi młodzi bohaterowie zmagają się z dwoma groźnymi przeciwnikami: głodem i niewyspaniem. To właśnie te przeciwności sprawiają, że Blurp wpada na pomysł, by Runt udawał zombiaka. Każdy gracz Minecrafta wie, że jeśli postać założy wydrążoną dynię na głowę, to Endermany nie będą go zauważać. A może analogicznie jest z zombiakami? Runt wpada więc z Blurpem wystrojonym w maskę z dyni do jego domu, pełnego zombiaczej rodziny, i to działa! W końcu mają chwilę na spokojny domowy posiłek czy sen. W dowód wdzięczności wieśniak przygotowuje niespodziankę, jednak nie jest to to, czego oczekiwaliby od niego zobiacy. No i maska wcale nie działa tak dobrze, jak myśleli. Okazuje się, że lepiej będzie, jeśli młodzieńcy znowu będą uciekać, tym razem przed zezłoszczonymi nieumarłymi. Jednak to właśnie ucieczka sprawia, że uda im się w końcu dostać do Netheru.
Drugi tom Przygód 8-bitowego wojownika w wersji komiksowej można by było z powodzeniem nazwać dobrym bitewniakiem, gdyby nie fakt, że nasi bohaterowie z pierwszego tomu, czyli Runt i Blurp, nie potrafią walczyć. Nawet uzbrojeni w diamentowe miecze raczej uciekają przed Netherowymi potworami, boją się Świń Zombie, Płomyków i Ghastów. Nie pomoże nawet napotkana wojowniczka, Marguerita, która zamiast walczyć umie potykać się o wszystko i wszędzie zgubić. Czy takich trzech wspaniałych ma jakieś szanse?
Poza próbami walki mamy tu coś, co spodoba się każdemu: świetny humor. Owszem, trochę czasem slapstickowy, jednak nie przesadnie. Raczej sporo tu z komedii pomyłek. Poza żartobliwymi gagami znajdziemy tu też sporo poważnych tematów m.in. poznamy siłę rodziny, zombiej, ale zawsze rodziny. Bo rodzice jacy są tacy są, ale zawsze stoją po stronie dziecka. Zrobią wszystko, by dziecko było szczęśliwe - nawet jeśli oznacza to zrezygnowanie z tradycji czy wypuszczenie z gniazda w nieznany świat.
Seria o wieśniaku Runcie, Cube Kid pt. Pamiętnik 8-bitowego wojownika, który chciał zostać wojownikiem, liczy już kilka tomików opowiadań dla dzieci. Teraz do kompletu dostajemy dwa zeszyty komiksowe z rysunkami Jez i kolorowaniem Odone. To pełne kolorów i humoru opowieści o dążeniu do własnego celu, który jest bardzo sprzeczny z tym, co oczekuje od bohatera, a właściwie dwóch, społeczeństwo i najbliższa rodzina. Pierwszy tom pt. Nowy wojownik jest wprowadzeniem do historii dla tych, którzy książek Cube Kida jeszcze nie czytali.
Poznajemy tu zwykłego chłopca Runta, który jest fanem wojownika Steave’a i dąży on do tego, by stać się właśnie jak on. Jednak nie jest to łatwe. Może i Runtowi nie brakuje odwagi - no, może jednak trochę brakuje, bo zwiewa przed zombiakami gdzie pieprz rośnie - ale brakuje mu akceptacji. Rodzice krzywo patrzą na całonocne eskapady poza wioskę, nauczycielom nie pomyśli wysłuchiwać jakiś dyrdymał o zabijaniu Endermana zamiast handlu z nim jak każdy wieśniak by zrobił. Prawilny wieśniak z Minecrafta sadzi marchewki i w głowie mu tylko szmaragdy. Noc przecież powinna służyć do spania! Noc jest zła i pełna potworów! Ale Runt ma inne plany: zabicie Endermana i zdobycie perły kresu, dzięki której może dostać się do Kresu i może nawet zabić Smoka Kresu. Zwrócę tu przy okazji uwagę, ze tłumaczka Agnieszka Wawrzkiweicz nie nadała Kresowi polskiej nazwy, a została przy międzynarodowej nomenklaturze. Dlatego znajdziemy tu End jako krainę i panującego w niej Smoka Endu.
Ale nie tylko historia Runta tu zostaje nam pokazana. Po drugiej, można powiedzieć ciemnej stronie jest przecież świat zombiaków. Przypadkiem Runt spotyka jednego z nich, Blurpa. Uciekając wieśniak gubi plecak z książkami, m.in. Pamiętnikiem nooba (btw. został wydany w Polsce właśnie jako Pamiętnik 8-bitowego wieśniaka wojownika). To właśnie ta lektura zmienia postrzeganie Blurpa – on chce być właśnie wieśniakiem. Chce zaprzyjaźnić się z jednym z nich i porozmawiać, a nie straszyć, gonić i zjadać, choć wieśniacy nadal mu smacznie pachną. Dlatego tak jak wcześniej Runt, musi odejść z pełnej swoich jaskini, w której jednak nie był rozumiany.
Obydwu młodzieńców ucieka więc ze swoich domów i zrządzeniem losu spotykają się w lesie, gdzie przyjdzie im walczyć nie tylko z mobami, ale i własnymi uprzedzeniami czy przyzwyczajeniami wyniesionymi ze swojej społeczności. Nowy wojownik jest piękną historią o poszukiwaniu tożsamości i dążeniu do celu.