Rezultaty wyszukiwania dla: Ana Ana

 „Thunderhead” to drugi tom cyklu „Żniwa śmierci” spod pióra znakomitego autora książek dla młodzieży Neala Shustermana. Bohaterowie powieści żyją w świecie przyszłości, gdzie ludzkości udało się zwalczyć wszelkie choroby i zatrzymać proces starzenia. Przez to jednak Ziemia stała się zbyt zaludniona i pilnująca wszystkiego sztuczna inteligencja powołała Kosiarzy, by ci zastępowali w działaniu naturalny proces śmierci. Od jakiegoś czasu nakładem wydawnictwo Uroboros ukazuje się w Polsce wznowienie serii, w zupełnie innym, rewelacyjnym wydaniu.

Zbyt wiele osób nigdy nie powinno trafić do Kosodomu. Nie znają litości, a odbieranie życia sprawia im przyjemność. Stawiają się na piedestale i powoli zaczynają uważać się za bogów. Wciąż jednak żyją Kosiarze starego porządku, którzy nie chcą dopuścić do zepsucia i wewnętrznego rozpadu Kosodomu. Taki plan mają również Citra i Rowan, każde z nich jednak działa na swój własny sposób, a ich działania nie zawsze są zgodne. Czy ostatecznie uda im się połączyć siły i stawić czoła niezwykle groźnemu przeciwnikowi? 

Książkę pokochałam między innymi za pojawiające się w historii, drobne szczegóły. Ludzie oddali się w ręce sztucznej inteligencji, która sprawuje sprawiedliwe i miłosierne rządy, starając się sprostać potrzebom wszystkich żywych stworzeń. Przykładowo zwierzęta hodowlane przenoszone są do wirtualnej rzeczywistości, w której wiodą satysfakcjonujące je życie. Thunderhead (bo tak ochrzczona została sztuczna inteligencja) jest bardziej, jak kochający swoje dzieci ojciec niż autorytarny władca. Co ciekawe wiele fragmentów w książce napisanych jest z jego punktu widzenia.  

Powieść jest pomysłowa i wciągająca. Czyta się ją niezwykle szybko i z prawdziwą przyjemnością. Neal Shusterman potrafi stworzyć nie tylko intrygującą fabułę, ale też tak skonstruowaną, że nawet mimo swojej nieprawdopodobności, podczas czytania staje się całkiem wiarygodna. Bardzo lubię też bohaterów, których tworzy pisarz. Są inteligentni, ale popełniają błędy. Mają złożone, urozmaicone i bogate w szczegóły charaktery. Nic nigdy nie jest idealne, a problemy, z którymi się borykają, są skomplikowane i niestworzone na siłę. „Thunderhead” to taka idealnie pasująca do siebie układanka. Wszystko tu ma swoje miejsce, ale prawdę odkrywamy fragment po fragmencie. 

Serię „Żniwa śmierci” serdecznie wszystkim polecam. Opowiada niezwykle wciągającą historię, przy której naprawdę nie sposób się nudzić. Uwielbiam powieści spod pióra Neal Shustermana i z niecierpliwością wyczekuję na kolejny tom. Niestety zakończenie drugiej części pozostawia czytelników w ogromnej niepewności. 

„Empireum” jest jedną z nowszych odsłon świata Marvela (2019-2020). Na fali ekranizacji „Tajnej inwazji”, Ziemia ponownie ma problem ze Skrullami. Tym razem jednak zmierzą się z nimi w niezwykłym sojuszu z byłymi wrogami — Kree, ramię w ramię stając przeciwko nowemu zagrożeniu. I jak zawsze we wszystko wplątana zostaje Ziemia wraz ze swoimi obrońcami o nadprzyrodzonych mocach lub genialnych umysłach. 

Fabułą komiksu jest wciągająca i rozbudowana, choć nieszczególnie odkrywcza. Tym razem w historii pierwsze skrzypce grają Fantastyczna czwórka i Avengersi. Dodatkowo główny zły nie jest typowym odgrzewanym kotletem, a do tego jego motywacja po części usprawiedliwia jego działania. Udane zwroty akcji i dobrze nakreślone relacje, tak na dworze imperatora nowego sojuszu, jak i superbohaterów powodują, że aż do punktu kulminacyjnego ciężko oderwać się od stron komiksu. Pewnym mankamentem jest nazbyt pośpiesznie zakończona główna część fabuły, co pozostawia lekki niesmak. Świetnie byłoby rozciągnąć ten konkretny punkt, chociaż o kilka stron więcej.

Nieznajomość poprzednich wydań utrudnia zrozumienie komiksu, co więcej w Polsce nie wszystkie komiksy zostały już wydane, więc nie ma możliwości, by bez znajomości języków obcych je poznać. Brakuje między innymi opowieści o Fantastycznej Czwórce, co jednak nie dziwi, ponieważ są to komiksy uznawane za fanów za co najwyżej średnie, choć muszę przyznać, że ich Autor — Dań Sloty — w „Empireum” pokazuje prawdziwą klasę. Takie chronologiczne braki prowadzą oczywiście do tego, że momentami może być ciężko połapać się w niektórych wydarzeniach. Na szczęście Egmont zdecydował się zawrzeć w wydaniu materiały nie tylko z głównego wątku „Empyre”, ale też z innych powiązanych zeszytów, co mimo tamtych braków, pozwala lepiej zrozumieć przebieg akcji.

Głównymi ilustratorami „Empireum” są Valerio Schiti i Sean Izaakse. W otwierającym album „Incoming!” zobaczymy też kreskę wielu innych artystów. Mimo to, jak to już Marvel przyzwyczaił swoich czytelników, oprawa graficzna trzyma wysoki poziom. Artyści nie mają problemu z ukazywaniem tak scen walki, jak i potyczek słownych oraz towarzyszących im emocji.

„Empireum” z pewnością zasługuje na miejsce na półce każdego fana Marvela, choć wymaga pewnej znajomości wcześniejszego kanonu, by w pełni docenić głębię fabuły. Przemyślane dialogi oraz dynamika między postaciami przekonują, że choć Marvel wiele razy opowiadał historie o inwazjach i sojuszach, potrafi to robić wciąż świeżo i interesująco. Jednak to ilustracje są prawdziwą gwiazdą tej publikacji – bogate, szczegółowe i pełne ekspresji obrazy doskonale oddają ton opowieści i podnoszą jej wartość.

Niemniej jednak, dla niektórych braki w dostępności wcześniejszych tomów mogą stanowić pewne wyzwanie, zwłaszcza jeśli chcemy zgłębić historię i poznać motywacje niektórych postaci, czy genezę wydarzeń. Niemniej jednak, całość prezentuje się bardzo solidnie i jest godnym następcą tradycji wielkich sag Marvela. Jeśli jesteś fanem intensywnych, pełnych zwrotów akcji opowieści, „Empireum” z pewnością Cię nie zawiedzie, choć może wymagać pewnej cierpliwości i zaangażowania w odkrywanie pełnego obrazu uniwersum.

„Shade, Człowiek Przemiany” to dzieło przez wielu krytyków uznane za przełomowe, zarówno jeśli chodzi o niekonwencjonalne podejście do tematu superbohaterów, jak i warstwę graficzną.

Gdy zapowiedziana zostaje ekranizacja powieści lub komiksu, szkoda byłoby nie wykorzystać typu i związanych z nim możliwości marketingowych. Tak właśnie stało się w przypadku komiksu „Tajna inwazja”, który został wydany w Polsce miesiąc przed premierą serialu o tym samym tytule. Fabuła Serialu odbiega jednak znacząco od tej zawartej w komiksie bowiem serial skupia się na mniej ‘super’ bohaterach, co powoduje, że warto sięgnąć po komiks nawet już po obejrzeniu serialu, szczególnie jeśli ktoś nie jest fanem Marvel Cinematic Universe.

Główną osią fabuły jest tytułowa inwazja na Ziemię. Nie jest to jednak zwykły atak, a stopniowa infiltracja społeczeństwa na wszystkich szczeblach przez Skrulli, obcą rasę, zdolną do zmiany kształtów, a nawet kradzieży (kopiowania) super mocy. Dlatego ofiarą ‘podmianek’ padają również superbohaterowie. Fabuła koncentruje się na tym, jak Skrullowie stopniowo przejmują kontrolę nad kluczowymi postaciami i organizacjami na Ziemi, takimi jak Avengers, S.H.I.E.L.D. czy Fantastyczna Czwórka. Infiltracja jest tak skuteczna, że nawet najbliżsi przyjaciele i sojusznicy nie są pewni, kto jest prawdziwy, a kto jest Skrullem.

Sam zamysł fabuły jest bardzo ciekawy. Koncepcja tajnej inwazji Skrulli, które zastępują znane postacie Marvela, jest innowacyjna i wciągająca, wnosi element zaskoczenia i niepewności do dalszego rozwoju fabuły. Czytelnik nie wie, czy bohaterowie, których losy śledzi są obrońcami Ziemi, czy jednak zaraz nie okażą się jej wrogami.  

Jako że cała planeta jest zagrożona do jej obrony przystępują rzesze bohaterów, a nawet złoczyńców. Mimo że fabuła głównie skupia się na Ironmanie i Reed Richards'ie to w walce zobaczymy całą plejadę superbohaterów. Komiks jest pełen spektakularnych scen akcji, tak mniejszych pojedynków, jak i wielkich bitew.

Autor projektu jednak nie do końca wykorzystał potencjał swojego pomysłu, co szczególnie widać im bliżej kulminacji komiksu jesteśmy. Dodatkowo miejscami nie radzi sobie z dialogami i zachowaniem postaci. Znacznie lepiej radzi sobie z pisaniem o „ulicznych bohaterach” z pojedynczą postacią przewodnią, niż crossoverach z tak dużą ilością różnych osób.

Za Scenariuszem stoi Brian Michael Bendis. Pracował on przy wielu dziełach Marvela, ale fanom znany jest przede wszystkim z pracy przy serii Daredevil i Ultimate Spider-Man. Za ilustracje odpowiada Leinil Francis Yu, dzięki któremu oprawa graficzna trzyma wysoki poziom. Postacie są szczegółowo rozrysowane. Artysta świetnie radzi sobie z przedstawieniem scen z dużą ilością postaci, chociaż trochę za dużo pojawia się „bohaterskiego” pozowania.

W ogólnym rozrachunku myślę, że „Tajna inwazja” to dobrze zrealizowany, zupełnie nowatorski pomysł w uniwersum, do którego jak mogło się wydawać, nie można już było dodać niczego nowego, a jednak tym razem się udało.  Dlatego uważam, że mimo pewnych niedociągnięć, to zdecydowanie warty uwagi komiks. 

Smok bez swojego jeźdźca cierpi. Jeździec bez swojego smoka ginie. (Artykuł Pierwszy, Ustęp Pierwszy, Kodeks Jeźdźców Smoków)

Oto brutalny, elitarny świat wojskowej uczelni dla jeźdźców smoków autorstwa bestsellerowej autorki Rebeki Yarros!

Oxnard Matheson dorastał w niewielkim, spokojnym Green Creek, w stanie Oregon. Był większy od rówieśników i nieco powolny. Kiedy miał dwanaście lat, jego tata dał mu cenną lekcję. Powiedział, że Ox nie jest nic wart i ludzie nigdy go nie zrozumieją. Potem zabrał walizkę i odszedł.

Tym razem swoją recenzję zacznę nietypowo, ponieważ od ostrzeżenia. „Gild” nie jest książką dla każdego, a już z pewnością nie jest powieścią młodzieżową. Zarówno przesłanie, jak i brutalność świata i elementy erotyczne dyskwalifikują ten tytuł z kanonu lektur dla młodszych czytelników. Czy to jednak oznacza, że nie warto po niego sięgać? Wręcz przeciwnie! To naprawdę ciekawa historia fantasy, z konkretnym przesłaniem i bogactwem świata przedstawionego.

„Gild” to mroczna i intensywna opowieść, będąca retellingiem mitu o królu Midasie. Pierwszy tom serii „Saga o złotej niewolnicy” zabiera czytelnika do świata Highbell, zamku króla Midasa, gdzie złoty dotyk władcy odmienia losy każdego, kto wpadnie w jego sidła.

Główną bohaterką historii jest Auren, dziewczyna, która zostaje uratowana ze slumsów i staje się złotą ulubienicą króla, wciąż jednak trzymaną w złotej klatce. Tylko jej język i zęby nie są pokryte złotem. Jej egzystencja w pałacu jest z jednej strony życiem w luksusie, a z drugiej w więzieniu. Fascynującym paradoksem jest fakt, że pomimo wyraźnej zniewagi ze strony króla, Auren wciąż darzy go głębokim uczuciem, być może wywołanym syndromem sztokholmskim.

Choć „Gild” potrafi wciągnąć czytelnika od pierwszej strony, trzeba być świadomym, że nie jest to lektura dla każdego. Książka zawiera wiele brutalnych i okrutnych scen, które niekiedy przytłaczają. Przemoc, zwłaszcza seksualna, jest wszechobecna, a postać króla i jego haremu przywodzi na myśl ciemne oblicze władzy. Niemniej jednak całość jest przedstawiona z niesamowitą głębią i realizmem, co czyni „Gild” trudną, ale wartościową lekturą, pokazującą, że trudnych spraw nie powinniśmy zamiatać pod dywan.

Jednak za mrokiem i brutalnością kryje się również piękno. Autorka posiada zdolność do malowania sugestywnych obrazów przyrody, co jest niemal oazą spokoju wśród mroku pałacu Midasa. Dzięki temu książka nie jest jednostajna w swoim tonie i potrafi zaskoczyć czytelnika, a także uspokoić go po bardziej intensywnych wrażeniach.

Książka „Gild” jest jednocześnie wciągająca i kontrowersyjna. Z pewnością nie nadaje się dla wrażliwych czytelników, ale jeśli ktoś szuka głębokiej, mrocznej opowieści fantasy dla dorosłych, i pisarki, która nie boi się przedstawiać trudnych tematów, to jak najbardziej zachęcam do sięgnięcia po „Gild”. Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy serii „Saga o złotej niewolnicy”, aby odkryć, jakie losy czekają Auren i innych mieszkańców Highbell.

Nominacja do Goodreads Choice Award 2022

Wypełniona magią, radością i miłością ciepła powieść fantasy o czarownicy poszukującej swojego miejsca w świecie.

„Smród jest chyba ponad wszystkimi podziałami, śmietniska i meliny tak samo wyciskają łzy i przyduszają w każdej szerokości geograficznej”.

Nie miałam okazji poznać pierwszego tomu, ale w drugi łatwo weszłam. Autor nawiązywał do kontekstu wydarzeń z poprzedniej odsłony serii, tak aby czytelnik odnalazł się w bieżącej historii, lecz pozostawiał frapujące niewiadome z przeszłości głównej bohaterki. Iga Ziemna, jako nabuzowana energią policjantka, zdawała się niczego i nikogo nie bać, z wyjątkiem pewnych aspektów własnej tożsamości. Ciekawa postać, tym bardziej że można będzie w kolejnych odsłonach serii przypisać jej kilka intrygujących cech ze względu na dobrze przygotowaną bazę osobowości. Co prawda, uwierały mnie jej żarty o podłożu seksualnym, zgrzytały z innymi cechami postaci, ale rozumiałam zamysł autora usytuowania ich w kontekście zobrazowania relacji z młodym aspirantem. Przychylnie przyjęłam portrety osób spoza pierwszego planu. Michał Śmielak w pełni uzasadnił ich pojawienie się, wkład w akcję i klimat miejsca.

Stalowa Wola pokazała nieco inne oblicze, niż dotąd miałam ją w wyobraźni. Atrakcyjnie ukazano klimat miasta, stagnację, a zarazem wkraczanie zmian, czy odniesienia do innych punktów na mapie regionu. Scenariusz zdarzeń nie należał do złożonych, jednak zaplótł zajmujący wzór. Autor stosował zgrabne zmyłki, podrzucał fałszywe tropy, podsuwał materiał do błędnych interpretacji. Nie uwierzyłam we wszystkie elementy prezentowanej historii kryminalnej, ale chętnie ją poznawałam. Szybkim krokiem posuwałam się po wydarzeniach i podglądałam śledztwo. Tak właśnie lubię, lekkie oderwanie od rzeczywistości, lecz trzymanie się barwnych i ekscytujących okoliczności, a wszystko w przyjaznym stylu narracji.

Gleba, będąca na wygnaniu zatwierdzonym przez warszawskich przełożonych, praktycznie nudziła się na służbie w Stalowej Woli. Irytowało ją szczególne podejście mieszkańców do polityków i kleru, widoczna gołym okiem sieć powiązań uległości i dominacji. Jednak odnalezienie ciała bezdomnego, powieszonego w opuszczonej starej strzelnicy, uruchomiło cykl brutalnych i zagadkowych zdarzeń. Iga weszła w dochodzenie skrywające wiele niespodzianek w stosunkowym małym środowisku, co więcej, blisko usytuowanym jej otoczenia.

„Kaczogród. Papuga z Singapuru i inne historie z lat 1945–1946” to nie tylko kolejny tom w serii klasycznych komiksów Carla Barksa, ale też prawdziwy skarb dla każdego fana klasycznych historii Disney’a. Komiksy, choć oryginalnie publikowane prawie 80 lat temu, pozostają pełne życia, przedstawiają porywające, pełne humoru przygody i nadal cieszą czytelników w każdym wieku. Kolekcja, która ukazuje się nakładem wydawnictwa Egmont, jest dowodem na niezwykłą uniwersalność i ponadczasowość dzieł Barksa, które, choć wydane tak dawno temu, nadal nie tracą na aktualności.

Co znajdziemy w komiksie?

W tym tomie, oprócz przygód Donalda i jego siostrzeńców, swoje role odgrywa również wiele zwierząt - od tytułowej papugi, przez mądrego psa, młodą foczkę, aż po indyka na Święto Dziękczynienia. Każde z tych stworzeń przynosi nowe wyzwania dla bohaterów, zarówno takie pełne humoru, jak i całkiem pouczające. Wątek zwierzęcy jest oryginalny i dodaje świeżości do znanych nam przygód Kaczorów. Co więcej, Barks potrafi zręcznie żonglować różnymi gatunkami , dzięki czemu w jego komiksach pojawia się wiele przygód, akcji, dobrego humoru, ale nie brakuje również życiowych mądrości. 

Album został również wspaniale wydany (jak zresztą cała seria). Ma twardą oprawę, kolorowe ilustracje, a wydrukowany został na doskonałej jakości papierze. Takie wydanie aż się prosi o postawienie w domowej biblioteczce na honorowym miejscu. Szczególnie że to także kopalnia wspomnień z dzieciństwa i pełna sentymentów podróż do przeszłości. 

Moja opinia i przemyślenia

Najnowszy Kaczogród oferuje wiele różnych historii, zróżnicowanych pod względem długości i tematyki, co sprawia, że czytelnik nigdy się nie nudzi. Opowieści oczywiście oprawione są w znakomite ilustracje i świetne wydanie, z twardą oprawą i dodatkami. Kaczogród to miejsce, w którym znaleźć można znaleźć zarówno akcję, fantastykę, jak i humor, a przede wszystkim przesłanie, które jest wartościowe zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci.

Ważnym elementem komiksu jest też nostalgiczny urok Kaczogrodu. Dla wielu czytelników, komiksy Barksa są częścią dzieciństwa, często w ogóle pierwszym kontaktem z komiksami. Powrót do nich po tylu latach może wywołać wiele sentymentalnych wspomnień, ale jednocześnie przyjemnie jest odkrywać je na nowo, na zupełnie innym poziomie i z odmiennym spojrzeniem na świat. 

Na zakończenie

„Kaczogród. Papuga z Singapuru i inne historie z lat 1945–1946” to nie tylko kolejny tom serii, ale prawdziwy hołd dla twórczości Carla Barksa. To album, który można polecić zarówno dorosłym, jak i dzieciom, zarówno z powodu nostalgii, jak i po prostu po ty, by cieszyć się z czytania znakomitych komiksów. To świetna propozycja dla każdego, kto ceni sobie dobrą zabawę, interesujące postacie i doskonałe ilustracje. Bez wątpienia jest to obecnie jedna z lepszych propozycji dostępnych na polskim rynku.