Rezultaty wyszukiwania dla: Sci Fi

„Bomba” Joelle Charbonneau przez wydawcę została uznana za literaturę młodzieżową, ot taki thriller dla nastolatków. Pewnie z uwagi na styl, w jakim została napisana, jest w tym sporo racji. Nie mniej jednak tylko sporo, ponieważ problem, jaki porusza, dotyczy także dorosłych, którym przyszło młodzież wychowywać. I dlatego to również dorośli powinni ją przeczytać.

Historia zdaje się prosta - sześcioro dzieciaków, uczniów tego samego liceum staje się ofiarą terrorystycznego ataku na ich szkołę. W jednej, zniszczonej klasie, spotykają się córka kongresmena, muzułmanin, dopiero co osierocony chłopak, szkolny VIP - kapitan drużyny futbolowej, dziewczyna z nadwagą oraz gej - również zawodnik futbolowy. Jedni niewidoczni dla drugich, inni prześladowani, jeszcze inni przekonani o tym, że mogą zmienić świat. Różne światy, różne problemy. Wzajemne relacje pomiędzy uczniami czasem trochę śmieszą dorosłego czytelnika, częściej przerażają. Pewne jest jedno - każdy z nich to cykająca bomba emocjonalna, gorsza od tych, które kolejno wybuchają w szkole. Tymczasem jedno z nich te prawdziwe bomby podłożyło. I wierzyło w słuszność tych działań i intencji, a okazało się jedynie pionkiem w grze wyrachowanych dorosłych.

Młodzi czytelnicy z pewnością dadzą się porwać akcji, dorośli znajdą tu swoiste studium problemów, z jakimi borykają się ludzie u progu dorosłości. Bo chociaż każdy dorosły przez okres dojrzewania przechodził, to z niezrozumiałych powodów bagatelizuje te same problemy, gdy zaczynają one dotyczyć jego dziecka. Dorosłym kłopoty z brakiem zrozumienia ze strony kolegów w szkole wydają się błahe. Oczekują, że na pryzmat niepowodzeń miłosnych nastolatek poradzi sobie sam, a straty przyjmie z iście stoickim spokojem i świadomością, że wszystko mija. A tymczasem emocje, jakie w tak młodych ludziach się burzą, stają się dla nich ich najgorszym wrogiem. Wrogiem, który umiejętnie pokierowany przez innego dorosłego potrafi dokonać szkód niewyobrażalnych. Co gorsza, nie tylko bagatelizowanie problemów, ale też posługiwanie się stereotypami wobec tak młodych ludzi, sprawia, że czują się pozostawieni sami sobie, a przez to bardziej skłonni do radykalnych zachowań.

Powieść czyta się lekko i szybko. Krótkie rozdziały, wartka akcja, osadzona praktycznie w ciągu kilku kluczowych godzin, sprawiają, że ciężko się było od niej oderwać nawet mnie -osobie, która okres nastoletni ma już zdecydowanie za sobą.

Roshani Chokshi tworząc “Pozłacane wilki” stworzyła brakujące ogniwo pomiędzy fantastyką dla dzieci spod znaku Harry’ego Pottera lub Percy Jacksona a dorosłą fantastyką, jaka wychodzi spod pióra Bretta lub Wegnera. I jak na brakujące ogniwo jest pozycją całkiem udaną.

Akcja powieści toczy się w dziewiętnastowiecznym Paryżu, u progu Wystawy Światowej. Z czterech Domów Zakonu Babel pozostały dwa. Dziedzic wygasłego Domu chce odzyskać należne mu prawa i, jak to zwykle w takich wypadkach, okazuje się, że wcale nie jest to proste w świecie pełnym tajemnic, które dotykają istoty Boga. Bo czyż, niszcząc Wieżę Babel, Bóg nie miał na celu uchronienia ludzi przed samymi sobą. Mimo upływu czasu okazuje się bowiem, że w dalszym ciągu żyją ludzie, którzy pragną zdobyć władzę, która ich przerośnie.

Autorka ma ogromną wyobraźnię i korzysta z niej bez skrępowania. Miesza ezoterykę z mitologią, a religię z nauką z takim rozmachem, że czasem całość wymyka się jej spod kontroli. I przez to niestety książka traci. Wiadomo bowiem nie od dziś, że czasem mniej znaczy więcej. Chociaż nie ukrywam - koncepcja tworzenia przez formowanie oraz zagadki będące połączeniem wiary i nauki bardzo mi się podobały. 

Mocnym plusem opowieści są jej bohaterowie. Każdy wyrazisty, nawet jeśli ta wyrazistość czasem jest śmieszna. Każdy inny, każdy ze swoją historią. I o ile tych złych łatwo ocenić, o tyle ci dobrzy okazują się tak pogmatwanymi osobowościami, że tak naprawdę ostatecznie ciężko jest wyrobić sobie o nich ostateczną opinię.

Dla mnie to powieść dla młodzieży pomiędzy 15 a 20 rokiem życia. I to bardziej jej żeńskiej części. Ma bowiem Chokshi tę typową dla autorek manierę wrzucania ckliwego romansu tam, gdzie niekoniecznie jest on potrzebny. Z całą zaś pewnością książka może być przyczynkiem do rozpoczęcia przygody z literaturą fantastyczną cięższego kalibru.

“Pozłacane wilki” to pierwsza część cyklu. Czy sięgnę po kolejny? Na pewno tak. Ostatnie zdanie w książce to sprawiło. Jest to bowiem jedno z tych zdań, po których masz ochotę krzyknąć do autora: “No weź! Tego się czytelnikom nie robi!”.

Poznaj bestsellerową serię „Strażnicy gwiazd” jednej z najpopularniejszych autorek powieści young adult! Wkrocz do świata niezwykłej egipskiej mitologii!
Lily Young myślała, że podróżowanie po całym świecie z przebudzonym po tysiącleciach księciem było wielką przygodą. Nie wiedziała jednak, że wyprawa życia dopiero przed nią…

Nowa trylogia Tarana Matharu, autora bestsellerowego cyklu "Summoner. Zaklinacz".

Dla fanów cyklu o Summonerze, Zwiadowców, wielbicieli fantasy, tajemnicy i przygody

Ponad 50 tysięcy sprzedanych egzemplarzy z cyklu o Summonerze

Autor będzie gościem Warszawskich Targów Książki – spotkanie z autorem 25 maja
Rozpoczyna się rozgrywka, w której stawką jest przetrwanie, a areną obcy świat, gdzie przeciwnicy czyhają dosłownie wszędzie. Zwycięzca może być tylko jeden.

Summoner. Zaklinacz Tarana Matharu to bestsellerowa seria New York Timesa

Almanach zawiera nowe opowiadanie, kompletną demonologię, kolorowe ilustracje

Wyjątkowe wydanie dla fanów serii z kompendium informacji o zaklęciach, magii i demonach 

Zaklinacz: osoba obdarzona zdolnością przyzywania demonów z Eteru, okiełznywania ich i nawiązywania z nimi emocjonalnej więzi.
Opisana w bestsellerowym cyklu "Zaklinacz" magia zaklinaczy jest nie tylko dziedziną wiedzy, lecz także swoistą sztuką, posiadającą własną, pasjonującą historię.
Na kartach "Almanachu Zaklinacza" poznamy dzieje Jamesa Bakera, autora słynnego dziennika, który stanowił inspirację i źródło wiedzy dla Fletchera, bohatera głównych pozycji serii.

Jestem Lena, mam dwadzieścia trzy lata, interesuję się fotografią, mieszkam w uroczej willi nad jeziorem. W wielkim domu, otoczonym lasem, tylko ja, mój chłopak i nasz pies. Jednym wyda się to romantyczne, innym mroczne, nic z powyższych, dla mnie to prostu idealna kryjówka. Musiałam uciekać, musiałam się gdzieś schować, nie chciałam umrzeć. Żyję chwilą, stronię od ludzi, codziennie przekonuję siebie, że moje wcześniejsze życie nie istniało. Tak jest prościej. Gdy się w kółko powtarza kłamstwa, w końcu zaczyna się w nie wierzyć. Ale to tylko część prawdy o mnie. Tak jak Ty mam swoje tajemnice i lęki. Najbardziej boję się, że jeśli przeszłość mnie odnajdzie, zginę! To co mi się przydarzyło, równie dobrze mogło spotkać Ciebie. Uważaj na siebie i pamiętaj, niektórzy ludzie kłamią.

Kontynuacja bestsellerowych powieści Inwazja i FARBA.

Władimir Putin, który obwołał się carem i postanawia reaktywować Imperium Rosyjskie, posuwa się za daleko. Nowy prezydent Stanów Zjednoczonych Mike Pence nie zamierza czekać, aż totalitarne plany rosyjskiego władcy pochłoną pozostałą część Europy Zachodniej. Rozpoczyna się uderzenie amerykańskich wojsk, które ma na celu zniszczenie imperialnej armii. Kontra.

Także Polska przeżywa kolejny zwrot i ponownie staje się teatrem działań wojennych. Znowu wybucha chaos, a pozbawieni reguł i aparatu państwowego ludzie muszą radzić sobie na własną rękę

Rzucony wyrokiem kapryśnych bogów poza granice znanego sobie świata, Zahred tkwi pośród trzęsawisk i moczarów.
Nawet jego klątwa nie działa tu tak, jak powinna. Los splata ścieżki śmiertelnych tak, że odnajduje go tam – zawieszonego pomiędzy życiem a śmiercią– młody, niewinny chłopiec. Co może stać się z umysłem dziecka, widzącego na własne oczy, że nie wszystko na świecie poddane jest tym samym prawom? Co stanie się, kiedy zwyczaj zamieni się w obrządek,
a nawyk stanie się świętym rytuałem?

Znudziły Was już dotychczasowe gry towarzyskie? Przejadły się kalambury i państwa-miasta? W takim razie pora na Rakietę imprezową!

Cel gry
Cel jest prosty – należy zapisywać hasła, które pasują do wylosowanych kolejno kategorii. Jedna kategoria to cztery hasła. Haczyk polega na tym, że punkty zdobywa się dopiero wtedy, gdy inni gracze wpiszą te same hasła, co my. O ile nie zostaną one trafione przez kogoś tytułową rakietą!

Opakowanie i zawartość
Pudełko jest solidnie wykonane i niewielkie, dlatego łatwo wrzucić je do torby i zabrać ze sobą. W skład zestawu wchodzi:
- 55 kart
- instrukcja
- bloczek z tabelkami odpowiedzi
Pomysł na ten ostatni bardzo mi się podoba – każdą rundę wpisujemy w wygodną tabelkę i nie ma problemu ani ryzyka, że ktoś się pomyli albo próbuje oszukiwać. I wygląda to naprawdę estetycznie.

Rozgrywka
Na początku każdy gracz szykuje dla siebie kartkę z tabelką odpowiedzi i coś do pisania. Karty należy potasować i ułożyć w stosik hasłami do dołu. Można zaczynać.

Jedna osoba losuje pierwszą kartę i wybiera jedną z dwóch znajdujących się na niej kategorii. Są one naprawdę przeróżne i wymagają nie tyle wiedzy, co pomysłowości. Możemy więc trafić na: „coś niezdrowego, ale przyjemnego”, „zwierzę, którym fajnie byłoby być”, „mniejsze od mrówki”, „potrzebne na weselu” czy „do wyrywania”.

Pod odczytaniu na głos kategorii każdy z graczy uzupełnia swoją tabelkę hasłami, które do niej pasują. Trzy wpisuje pod numerami 1, 2, 3, a czwarte pod znaczkiem rakiety. Nie jest to zadanie na czas, a kiedy wszyscy skończą, przychodzi pora na sprawdzenie odpowiedzi – gracze kolejno na głos odczytują swoje hasła. Może nam się trafić jedna z trzech sytuacji:
1. jeśli gracz jako jedyny wpisaliśmy jakieś hasło i nikt inny go nie ma – nie dostaje żadnych punktów;
2. jeśli hasło, które gracz wpisał w rubryki 1, 2, 3, pojawiają się u przynajmniej jeszcze jednego, ale nikt nie wpisał tego hasła w „rakiecie” – każdy z hasłem dostaje 1 punkt
3. jeśli hasło, które gracz wpisał w „rakiecie”, pojawia się u przynajmniej jednego gracza w rubrykach 1, 2, 3 – każdy z graczy z hasłem w „rakiecie” dostaje po 2 punkty, a pozostali nic.

Aby uniknąć wątpliwości odnośnie ważności i dopuszczania haseł, autor gry z góry zastrzega, że synonimy, jak auto/samochód są traktowane jak różne hasła, natomiast wyrazy różniące się tylko formą gramatyczną cukierek/cukierki, pies/piesek czy lekarz/lekarka są uznawane za to samo hasło.

Gra trwa pięć rund. Po piątej należy podliczyć punkty. Kto zdobył ich najwięcej, oczywiście wygrywa. Jeśli zdarzy się remis, zwycięzcą jest osoba, która trafiła większą liczbę udanych „rakiet”.

Podsumowanie
Za nami już kilkanaście rozgrywek, a gra nadal się nie nuży. Różnorodne kategorie sprawiają, że gra doskonale się sprawuje zarówno wśród starszych dzieci, jak i dorosłych. W zależności od towarzystwa, w którym gramy, może się tylko różnić podejście do ich interpretowania. Świetna sprawa, polecam!

Nikt nie mówił, że cena przetrwania będzie niska.

Patrzę na was, gdy rozbijacie obóz na podgrodziu. I później, gdy przekraczacie bramę miasta. Najpierw twoja matka. W jej ślad ty, jak jej młodsza wersja. Ledwo za nią nadążając, wchodzisz na obcy ci teren. Potem będziesz się zastanawiać: czy to się zaczęło właśnie wtedy? Co wprawiłyście w ruch? Co można było zrobić inaczej?