Rezultaty wyszukiwania dla: Świat Książki

Tych tomów nie czyta się w klasyczny sposób, od deski do deski. By w pełni cieszyć się fabułą, należy wykazać się spostrzegawczością, pomysłowością i sprytem podczas rozwiązywania zadań ukrytych na kartach książki. To wszystko po to, by przeżyć niesamowitą przygodę i przy okazji potrenować logiczne myślenie i kreatywność. 

Kadrian wraca do Bermeld jako znienawidzona Wstęga. Znienawidzona głównie przez to, co mieszkańcom wioski mówi stara Elkra, podobno słysząca głosy, stojąca na straży Rygoru. Ma swoją misję, postanawia też zapolować na bestię i odebrać jej dziecko, które porwała.

Okładka piękna. Opis też niczego sobie. A w środku… jeszcze więcej opisów. Opisów, które może i wnoszą dużo, bo kreują świat, ale w środku akcji są zwyczajnie uciążliwe. Inna sprawa, że autor ma tendencję do powtórzeń. Ja rozumiem, że Kadrian jest cudowny i przedstawia sobą wszelkie cnoty, jest ucieleśnieniem rycerza bez skazy, ale jednak z dodatkowym rysem ludzkim, bo daje się ponosić emocjom i robić rzeczy, z których jego bóg nie byłby zadowolony. Ja to wszystko rozumiem, bo uwielbiam go od pierwszej strony, a nawet okładki. Jednak Issera mogłaby czasem zrobić coś innego, niż wpadać w trans na jego widok - nie wiem, rozmarzyć się, zamyślić… To tylko jeden przykład z wielu takich przyklejonych, wciąż używanych określeń do konkretnej osoby. Niestety jest ich więcej i w połączeniu z długaśnymi opisami niszczą klimat książki. Początkowo tak bardzo mnie to nużyło, że miałam ochotę rzucić książką. Na szczęście „Polowanie” to też dziwna przyjaźń Kadriana z Zankeldem, która dużo ratuje, ma ogromny potencjał i jest zdecydowanym hitem tej książki. Trafia do mnie cięty humor, trafia do mnie zderzenie charakterów. Podobała mi się też retrospekcja, która, choć wklejona w dość wartką akcję, wiele wyjaśnia. To z niej dowiadujemy się, kto był kim, gdzie i dlaczego się znalazł, a dodatkowo dostajemy kolejną dozę pytań.

Właśnie, pytania. Sporo ich od samego początku, ale... nic się nie wyjaśnia. No, może prawie nic. Pojawiają się nowe kwestie. Nie wiem, czy autor zaplanował dalsze części, oby mniej obfite w opisy, czy po prostu pozapominał o otwartych wątkach, ale koniec przynosi rozczarowanie. Można sobie co prawda dopowiedzieć parę kwestii, ale to nie są proste domysły.

Nie wiem, czy polecić tę książkę. Jest to na pewno niezła powieść pod względem tematu, choć można jej zarzucić, że oklepana, bo wielka wojna, rozłam i tak dalej. Jednak mierzenie się z przeszłością, stawianie jej czoła i przezwyciężanie tego, co ktoś bohaterom narzucił jest dobrze napisane i to się czyta z przyjemnością. Bohaterowie pod względem psychologicznym też są nieźle przedstawieni, bo nie ma nikogo kryształowo dobrego i demonicznie złego. Kadrian ma napady litości, czy też miłosierdzia, choć dobry łowca przygód nazwałby to głupotą, Zankeld opuszcza czasem maskę okrutnika. Jednak te opisy mogą zniechęcić. Wybór pozostawiam Wam. Ja, choć ciekawość mnie zżera i zastanawiam się po co Kadrian wrócił i co się stanie z bestią i wiele innych jeszcze, nie wiem, czy przeczytam dalszą część, jak taka będzie.

Gdy Twoje życie wisi na włosku, jaka będzie Twoja ostatnia myśl? Będziesz panikować, uciekać, a może właśnie wtedy ogarnie Cię śmiertelny spokój? Będziesz żałować swoich decyzji, płakać, pytać Boga: "Dlaczego ja?!". A może po prostu wciśniesz gaz do dechy i odmówisz pod nosem modlitwę zarezerwowaną dla tych, którzy stracili wszelką nadzieję... ?

Ta grupa motocyklistów nie wiedziała, dlaczego potężna ciężarówka ruszyła ich tropem i zdecydowanie planuje zrobić im krzywdę. Czwórka przyjaciół uznała przejażdżkę na karuzeli pełnej dziwacznych stworzeń za niecodzienną zabawę, a okradzenie gospodarza cyrku za konieczność. Nie zdawali sobie jednak sprawy z tego, że cyrkowe zabawki ruszą ich śladem. Odwiedziliście kiedykolwiek stację Wolverton? Jeżeli nie, to trzymajcie się od niej z daleka... dla własnego dobra.

Trzynaście opowiadań, trzynaście różnych historii, które Was przerażą, zaciekawią lub rozkochają w sobie. Trzynaście strzępków rzeczywistości, okraszonych wydarzeniami oraz istotami nie z tej ziemi. Trzynaście historii, po których będziecie mieć nadzieję, że nigdy nie spotka Was to, co ich bohaterów. 

Joe'go Hill'a nie muszę nikomu przedstawiać; oczywiście, pierwsze co nasuwa się na myśl to fakt, iż znany autor jest synem mistrza grozy, Stephen'a King'a. Ale wiecie, co jest w tym wszystkim najlepsze? To, że ów autor wcale nie wybił się na swoim sławnym ojcu, a jego powieści grozy wciągają równie mocno. Sam zapracował na swoje wysokie miejsce wśród pisarzy parających się horrorem. Oficjalnie mogę się określić jako fanka jego twórczości, a przygodę z nią rozpoczęłam dawno temu od książki pt. Rogi.  Sięgając po jego kolejne literackie dzieci wiem, że się nie zawiodę. Pierwsze, co oczywiście rzuca się w oczy odnośnie Gaz do dechy, to fantastyczne wydanie- twarda oprawa, przyciągająca wzrok okładka. Aż ma się ochotę rzucić wszystko i zasiąść do lektury. Wydawnictwo Albatros naprawdę się postarało w tym temacie. 

Wielu spośród nas, czytelników, stara się omijać zbiory opowiadań szerokim łukiem. Szczerze, wcale się temu nie dziwię- do pewnego czasu sama miałam z nimi pewien problem. Ciężko się wczuć w historię, gdy dwie strony później już się kończy, nie mówiąc już o polubieniu bohaterów. Jedne za krótkie, drugie za długie, rozwleczone. Opowiadanie jest jednak gatunkiem, który po kilku próbach da się polubić. A szczególnie, gdy te krótkie formy literackie trafiają w nasze gusta w kontekście tego, co ze sobą niosą- strach, refleksje lub inne, silne emocje.

U pana Hill'a możemy "przebierać" między trzynastoma opowiadaniami: od baaardzo fantastycznych po bardziej racjonalne (o ile można tak określić opowiadania grozy). Chyba jeszcze nie spotkałam się z takim zbiorem, w którym spodobałyby mi się wszystkie historie. W tym przypadku było podobnie, tak więc bez trudu wyłoniłam swoich "zwycięzców". Pierwszym z nich jest opowiadanie pt. Spóźnialscy. Wbrew pozorom dla czytelnika nie jest ono przerażające, a wręcz przeciwnie- czujemy co prawda delikatne ciarki na całym ciele, lecz skłania ono bardziej do refleksji nad życiem, nad ostatnimi chwilami na tym ziemskim padole. Oczywiście, gdyby w prawdziwym życiu spotkało mnie to, co głównego bohatera, to na pewno byłabym nieźle wystraszona, aczkolwiek on poradził sobie z zaistniałą sytuacją bardzo dobrze. Kolejnym z moich ulubionych jest Chryzantemamy, w którym to do końca nie wiadomo, czy to chłopczyk po stracie matki oszalał, czy rzeczywiście znalazła sposób, by kontaktować się z nim z zaświatów. Z kolei opowiadanie Jesteś dla mnie najważniejsza wywołało we mnie ogromny... smutek. Podkreśla, jak bardzo staliśmy się egoistyczni, nie szanujemy uczuć drugiego człowieka (lub robota), liczy się dla nas tylko uroda, gadżety i błyszczenie w towarzystwie. Choć rzecz dzieje się w dalekiej przyszłości, to i tak owa historia jak najbardziej wpasowuje się w czasy nam współczesne.

A na koniec niespodzianka- jakiś czas temu na Netflixie można było obejrzeć horror W wysokiej trawie. Nie miałam pojęcia, że ów film powstał na podstawie jednego z opowiadań Joe'go Hill'a, którym możecie się rozkoszować właśnie w tej książce. Choć przyznam, że ani film, ani literacka wersja nie przypadły mi szczególnie do gustu.

Dla każdego fana grozy Gaz do dechy będzie ciekawą podróżą wgłąb siebie. Poznacie różne wersje koszmaru; nawet na zwykłe pole trawy spojrzycie zupełnie inaczej.

Dodatek do najbardziej znanej gry MMORPG - World of Warcraft: Battle For Azeroth - dobiega końca. Wszyscy z niecierpliwością czekamy już na ósme rozszerzenie o nazwie Shadowlands. W najnowszym dodatku będziemy mohgli przenieść się do tytułowych krain cienia zamieszkanych przez umarłych. Jednak zanim to nastąpi, czeka nas jeszcze pre-patch, czyli łatka do gry stanowiąca pewnego rodzaju wstęp. Wprowadzone w nim mechaniki z najnowszego dodatku pozwolą wczuć się w klimat nowej przygody, a poszczególne epizody pomogą zrozumieć, jak wielkie niebezpieczeństwo zawisło nad całym światem Warcrafta.

Lecz zanim będziemy świadkami tych wszystkich wydarzeń, trzeba odpowiedzieć na pytanie: Co się dzieje teraz? Co z wydarzeniami poprzedzającymi zniszczenie korony dominacji przez Sylvanas Windrunner? Odpowiedzi należy szukać w najnowszej książce pani Madeline Roux "Przebudzenie Cieni", której fabuła odnosi się do wydarzeń od czasów zebrania się przywódców Hordy po niesławnym Mak'gora, między słynnym Varokiem Saurfangiem a Sylvanas Windrunner, aż do momentu rozbicia korony dominacji i wkroczenia w wymiar śmierci przez Mroczną Panią.

Historia skupia się głównie na dwóch wątkach. Pierwszy dotyczy Talanji, królowej Zandalari, oraz Zekhana, młodszego szamana z klanu Darkspear. Akcja rozpoczyna się w orgrimmarze, gdzie możemy obserwować kształtowanie się nowej polityki Hordy. Z powodu wypaczeń spowodowanych zbyt wielką władzą Warchiefa przywódcy Hordy przeszli na demokrację, gdzie każdy lider danej rasy członkowskiej jest równy. Podczas zebrania staje się rzecz niespotykana - ktoś próbuje unicestwić królową Talanji. Niedoszłym zabójcą okazuje się troll Zandalari. Władczyni Zuldazaru wraca do domu, a za nią w roli ambasadora zostaje wysłany Zekhan, którego zadaniem jest być uszami i oczami rady w niegościnnym kraju. Tam bohater wplątuje się w intrygę, której kompletnie nie był w stanie przewidzieć. W dżunglach Zuldazaru kryje się bowiem jeszcze jedna siła - Nathanos Blightcaller wysłany wraz z elitarnymi oddziałami w celu zabicia potężnego Ioa śmierci Bwonsamdiego. W międzyczasie Thrall dostaje iformację od szamanów z The Earthen Ring na temat niepokojących sygnałów z wymiaru duchów. Były lider Hordy wyrusza w krótką podróż do góry Hyjal pod drzewo Nordrassil, by porozmawiać o tym z kapłankami Elune. Niestety Tyrande, którą pochłonęły żal i wściekłość po stracie Teldrassila i śmierci tysięcy niewinnych kaldorei, zmieniła się w Night Warrior i nie jest już tą samą osobą co wcześniej. Kierowana nienawiścią do całej Hordy odprawia Go'ela z kwitkiem.

Drugi wątek stanowi historia widziana oczami Przymierza. Anduin Vrynn, władca Stormwind, nakazuje void elfce Allerii Windrunner i czempionowi światłości Turalyonowi odnalezienie i pochwycenie Sylvanas. Podczas ich podróży dowiadujemy się, że żadne z nich nie cofnie się przed niczym, by doprowadzić byłego Warchiefa Hordy przed oblicze króla, nawet gdyby musieli torturować świadków. Zagłębiając się coraz dalej w historię szybko dostrzegamy, że Bwonsamdi jest mocno związany z królową Zandalary, której życie zależy od jego życia, oraz że loa śmierci nie jest tylko psotliwym bogiem. To on właśnie chroni dusze trolli po śmierci i nie pozwala im zostać skazanym na The Maw, w miejsce, gdzie trafiają dusze, których nie da się odkupić. Dlatego właśnie Sylvanas tak bardzo pragnie śmierci Bwonsamdiego, kłóci się to bowiem z planami, które snuje wraz z tajemniczą postacią pociągającą za sznurki.

Książka w moim odczuciu jest bardzo dobrze napisana, ciągłość fabularna została zachowana. Powieść czyta się bardzo przyjemnie, powiem więcej - historia niesamowicie wciąga. Pięknie opisano rodzącą się w bólach demokrację w Hordzie, a także rozterki przywódców Przymierza. W ciekawy sposób ukazano fakt, że nawet bohaterowie służący nie są bez wad. Jest to bardzo dobra powieść z rewelacyjnie poprowadzonymi wątkami splatającymi się w końcu w jedną spójną całość. Lektura tej książki sprawiła mi dużo radości i bez wahania polecam ją każdemu. Nawet jeżeli nie jesteś fanem Warcrafta , spokojnie odnajdziesz się w tej historii i spędzisz miłe chwile na czytaniu i odkrywaniu tajemnic w niej zawartych.

Pod koniec września światło dzienne ujrzał kolejny komiks z serii wydawanej z okazji stulecia powieści Agathy Christie. Tym razem jest to adaptacja graficzna tytułu „Tajemnicza historia w Styles”, w którym po raz pierwszy pojawia się słynny, belgijski detektyw Herkules Poirot. 

Kapitan Hastings, z powodu otrzymanej rany, wraca z frontu do domu. Na miejscu spotyka starego przyjaciela Johna Cavendisha, który zaprasza go do posiadłości swojej matki. Kiedy jednak przebywa w gościnie, starsza pani Cavendish zostaje zamordowana, a wszystkie ślady wskazują na strychninę. W okolicy jednak przebywa niejaki Herkules Poirot, który niegdyś pracował jako policyjny detektyw. Hastings, jako dawny przyjaciel detektywa, prosi go o pomoc w rozwikłaniu sprawy. Podczas śledztwa jednak zupełnie nie jest w stanie nadążyć za rozumowaniem niewysokiego, ale niezwykle inteligentnego Belga. 

Komiks narysowany został przez Gleyse Romuald, a jego scenariusz opracował Vivier Jean-Francoise. Wszystko wykonane zostało starannie i z dbałością o najdrobniejsze szczegóły. Historia bardzo wciąga, niemalże tak samo, jak jej książkowy pierwowzór. Wydanie „Tajemniczej historii w Styles” jest jednak broszurowe. Ma miękką okładkę i format A4, nieco elegancji nadaje mu jedynie kredowy papier i fakt, że komiks został wydrukowany w pełnym kolorze. Ciężko powiedzieć, by było to wydanie kolekcjonerskie. Zeszyt łatwo może ulec zniszczeniu i chyba najłatwiej traktować go tak, jak traktowalibyśmy gazetkę. Oczywiście nie odbiera to przyjemności z lektury. Zawarta w nim historia jest świetna i nic jej tego nie odbierze. Szczególnie że tym razem tłumaczenie zostało znacznie lepiej dopracowane niż w poprzednich częściach komiksowej serii. 

Spotkania z Herkulesem Poirot zawsze należą do niezwykle udanych. Tak było i w przypadku adaptacji graficznej powieści „Tajemnicza historia w Styles”. Mimo że książki spod pióra Agathy Christie nie są mi obce, to jednak z pewnością nie pamiętam każdej ze spraw. Dlatego z przyjemnością śledzę przebieg akcji i wraz z bohaterami historii domyślam się powoli, kto jest mordercą. Szczególnie gdy umilają to  świetnie dopracowane ilustracje. 

„Tajemnicza historia w Styles” to pierwsze spotkanie czytelników ze sławnych Herkulesem Poirot. Jestem jednak przekonana, że dla nikogo nie będzie ostatnim. Lekturę serdecznie polecam, zarówno książki, jak i graficznej adaptacji, która ukazała się nakładem wydawnictwa Egmont. 

Śmierć w błękitnej lagunie obiecuje dość sporo i rozpoczyna się z przytupem. Jednak na obietnicach się kończy, a najciekawszym fragmentem tej powieści jest niestety początek. Cała historia oscyluje wokół wycieczki grupy przyjaciół. Islandia ma  być dla nich spełnieniem marzeń, jednak jeden z nich znajdzie tam śmierć (o tym, kto ginie dowiadujemy się niestety z opisu na IV stronie okładki, choć w treści jest to przez jakiś czas tajemnicą), a inni poznają prawdę o sobie. Za to czytelnicy mieli poznać tajemnicę, poczuć dreszcz emocji, a przede wszystkim poczuć zaciekawienie. Jednak nic takiego się nie stało…

Powieść stworzył duet pisarski: Edyta Szudrowicz i Witold Dębczyński (który niestety zmarł, zanim powieść ujrzała światło dzienne). O tym, że współpraca ta była raczej zgodna świadczyć może fakt, że pod względem warsztatowym powieść jest jednolita i nie ma w niej żadnych sprzeczności, choć finał całej historii jest dość pogmatwany i chaotyczny – ma też zupełnie inne tempo niż poprzednie rozdziały. Uznałam jednak, że to raczej problem przekombinowania fabularnego aniżeli niemożność porozumienia się między autorami.

W zasadzie trudno mi znaleźć cokolwiek co uznałabym za mocny element powieści. Ani zagadka kryminalna nie jest jakoś szczególnie wciągająca, ani bohaterowie nie są zbyt charakterystyczni (za to wszystkich można z powodzeniem nie polubić), fabuła nie porywa, a zakończenie rozczarowuje. Wracając do bohaterów, muszę przyznać, że niektóre ich motywacje były dla mnie niejasne oraz nielogiczne, bardzo nie podobało mi się również to, że postacie kobiecie zostały przedstawione stereotypowo (próżno szukać tu prawdziwych uczuć w relacjach). Dialogi między bohaterami zostały rozpisane dość nienaturalnie – niektóre były kiczowate, inne śmieszyły. Problemem było dla mnie również naszpikowanie fabuły wątkami, które miały wprowadzać fałszywe tropy, a jednak moim zdaniem po prostu wybijały z rytmu i irytowały. Trudno było nie odnieść wrażenia, że treść jest naszpikowana mnóstwem niepotrzebnych informacji, przez co książkę tę zaklasyfikowałabym bardziej do gatunku powieści obyczajowej, gdyż kryminalny jest tu jedynie początek i koniec.

Niestety muszę przyznać, że dawno nie czytałam tak bezbarwnej i pozbawionej życia lektury. Nie napiszę tutaj, że jest to dziełko koszmarne, ponieważ zdarzyło mi się w przeszłości czytać naprawdę złe książki, ale Śmierć w błękitne lagunie to po prostu bardzo, ale to bardzo słaby przeciętniak. Na pewno nie jest to tytuł godny polecenia.

„Fizyka nauczyła mnie, że kiedyś nie tylko to, co kochamy, ale wszystko, co widzimy wokół siebie, będzie miało swój kres… nawet dni naszej Ziemi, naszego Słońca i naszej Galaktyki są policzone, a potem pozostanie po nich tylko pył.”  Leonard Mlodinow

Książka zgrabnie łączy elementy literatury popularnonaukowej i biografii, choć nie są to czyste wypełnienia gatunków, to jednak zaproponowana mieszanka tworzy ciekawą przygodę czytelniczą. Poznajemy Stephena Hawkinga jako przenikliwego naukowca, oddanego przyjaciela, niezwykłego człowieka zmagającego się z bezlitosną chorobą. We wszystkich aspektach natychmiast wyczuwa się autentyczność i buntowniczość osobowości, wyciskanie z życia ile się tylko da, gdyż każdy dzień może być ostatnim. Niemal bezwładne ciało i nieprzeciętna inteligencja, podziw dla stylu walki ze zmaganiami zwykłej codzienności, tak ekstremalnie wymagającymi, oraz dynamicznych i energetyzujących umiejętności podróżowania myślami w wirtualnej przestrzeni kosmicznej.

Funkcję wypełnienia wątków pełnią różne cechy przyjaźni między dwoma fizykami, współautorami książek o fizyce, jak i sama fizyka. Publikacja daje ogólne spojrzenie na tę dyscyplinę nauki, zarówno z perspektywy dorobku Hawkinga, jak i znaczących autorytetów na przestrzeni dziejów. Wchodzimy w obszary grawitacji kwantowej, w tym teorii względności i mechaniki kwantowej. Zastanawiamy się nad pochodzeniem Wszechświata, zaglądamy w istotę czarnych dziur, praw mechaniki i promieniowania Hawkinga, przyglądamy się teorii braku granic. Leonard Mlodinow w wyjątkowo familiarny sposób zaznajamia z niełatwą i niejednoznaczną materią fizyki teoretycznej.

Przyjazna narracja jest niewątpliwym atutem, płynnie niesie po stronach książki, przekazuje zbiór wspomnień w atrakcyjnej szacie, poważnie i żartobliwie, z lotu ptaka i w detalach, z szacunkiem i szczerością. Nie jest to wyidealizowany obraz Hawkinga, choć prezentowany przez filtr przyjaźni, to wskazuje także wady osobowości. Ze strony naukowców spotykam się z mieszanymi opiniami odnośnie dorobku Hawkinga na płaszczyźnie fizyki i podkręconej marketingowo jego popularności, ale ta publikacja doskonale ukazuje portret pozornie zwykłego człowieka, chociaż opanowanego przez stwardnienie zanikowe boczne, to jednak wykazującego się niewyobrażalnie potężną siłą charakteru, uporem i determinacją w pokonywaniu przeciwności, odmowy ciała do współpracy.

Niezależnie od tego, jak fatalne rozdanie życiowych kart przypadło Hawkingowi, obrócił je na własną korzyść, zdobył nadzwyczajną koncentrację i motywację, uczynił istnienie pełniejszym, ustawił wartości we właściwej perspektywie. Kontrasty wypływające z jego sytuacji nauczyły go godzić przeciwstawne idee naukowe, a nawet uczynić sprzeczność filozofią życiową i sposobem na życie. Dzięki takiej postawie wiele zaproponował fizyce, ale też spopularyzował ją, wyrywając ze sztywnych ram elitarności, wrzucając do obszaru kultury masowej, czyniąc dostępniejszą.

Nigdy nie byłam zbyt wielką fanką komiksów, chociaż nie da się ukryć, że kilka z nich w swoim życiu przeczytałam. Często jednak czuję się zagubiona, gdy sięgam po coś z uniwersum Marvela bądź DC. To niesamowicie rozległe światy, a komiksów powstało już tak wiele, że chwilami można się w tym pogubić – zwłaszcza jak się nie siedzi w tym na bieżąco. Odpowiednia kolejność czytania i różnego rodzaju powiązania bywają problematyczne, aczkolwiek doskonale wiem, że istnieją zagorzali fani, dla których wszystko w tym komiksowym świecie jest oczywiste. Ja jestem jednak takim fanem z doskoku, ale co innego, kiedy mówimy o książkach!

Chociaż przyznaję szczerze, że najbardziej lubię po prostu oglądać filmy czy seriale Marvela, co wręcz w ustach mola książkowego brzmi co najmniej dziwnie, to dosyć często zdarza mi się również sięgnąć po powieść, której akcja osadzona jest w tym świecie. Niestety, nigdy nie trafiają one do mnie tak dobrze, jak ekranizacje znanych z komiksów historii. Podobnie było z pozycją Avengers. Wszyscy chcą rządzić światem. Nie napiszę, że to zła powieść, czy całkowicie pozbawiona wyrazu, ale wiecie, jak to najczęściej działa – przed oczami i tak widzi się tak naprawdę wszystko to, co dał nam film. Postaci, miejsca, a nawet sposób pojedynkowania się.

Mamy tutaj do czynienia z postaciami, które każdy fan Marvela kojarzy, aczkolwiek nie pracują oni jako zespół. Kapitan Ameryka przebywa w Berlinie i walczy z Hydrą. Gdzieś na Antarktydzie swoją misję wypełniają Hawkeye i Czarna Wdowa. Iron Man musi zmierzyć się z Ultronem, a Thor na Syberii mierzy się z podstępami i ogromną armią demona. A co z Hulkiem? Ten z kolei u boku Nicka Fury’ego zmaga się z High Evolutionary. Już samo to przytoczenie wątku każdej z postaci daje nam do zrozumienia, że tak naprawdę sięgając po tę książkę, musimy mieć pewne pojęcie o świecie, w którym rozgrywa się akcja. Musimy znać uniwersum, bowiem Dan Abnett raczej nie wyjaśnia zasad w nim panujących.

Tak jak napisałam powyżej – każdą postać miałam przed oczami w takiej formie, jaką znam z filmów. Tak to już działa nasz ludzki umysł i ciężko temu zaradzić. Dlatego nie sposób pisać tutaj o tym, jak wypada kreacja bohaterów, bo po prostu jest ona jakby obecna sama z siebie – a przynajmniej była, w mojej głowie właśnie. Dodatkowo mamy tutaj typowe porachunki ze świata Avengers, dosyć schematyczne zagrywki i sposoby walki, również znane z filmowego uniwersum. Trzeba jednak przyznać, że sam tytuł faktycznie tutaj pasuje – wszyscy chcą rządzić światem. Każdy z antagonistów do tego dąży na swój własny, indywidualny sposób. A Avengersi, chociaż osobno, wciąż razem stają w obronie świata i jego dalszych losów.

Dan Abnett ma całkiem przyjemny styl i w bardzo przystępny sposób prezentuje przygody superbohaterów. Książka jest napisana z lekkością, chwilami nawet w sposób nieco humorystyczny – ale tego akurat w Marvelu nigdy nie brakowało. Jest logika, konsekwencja, wszystko dobrze ze sobą współgra i panuje tutaj odpowiednia chronologia. Można śmiało napisać, że fabuła i rozwój wydarzeń są po prostu przejrzyste, aczkolwiek przypominam, że przydaje się tutaj znajomość całego uniwersum – a przynajmniej pewnego zarysu. Mimo wszystko takie książki zawsze trudno się ocenia. Jest lekka i przyjemna, ale jednak filmy w tym przypadku bardziej do mnie przemawiają.

Sherlocka Holmesa zna każde dziecko. Mało kto jednak wie, że miał on również młodszą siostrę o imieniu Enola. To właśnie ona stała się główną bohaterką serii powieści autorstwa Nancy Springer, która swoją premierę na świecie miała w 2006 roku. Na podstawie książek powstała adaptacja graficzna autorstwa Sereny Blasco, a niedawno również premierę miała na Netflixie ekranizacja. Enola Holmes w krótkim czasie została rozsławiona na cały świat. Poniższy tekst poświęcony będzie pierwszemu tomowi komiksu noszącego tytuł „Śledztwa Enoli Holmes: Sprawa dwóch zaginięć”. 

Koniec XIX wieku, wiktoriańska Anglia. W dniu czternastych urodzin Enoli okazuje się, że jej matka zniknęła. Po prostu bez słowa wyszła z domu, zabierając ze sobą jedynie spacerową parasolkę. Zostawiła jednak dziewczynce prezent, a wraz z nim kilka cennych wskazówek. Sprawą zaczynają się interesować starsi bracia Enoli, Sherlock i Mycroft Holmes. Ten drugi, ku wielkiemu niezadowoleniu Enoli, ma zamiar umieścić ją w żeńskiej szkole z internatem, gdzie nauczyłaby się, jak być prawdziwą damą. Dziewczynka nie ma wyjścia. Opracowuje plan i wyrusza w podróż z wiejskiej posiadłości do Londynu, by tam odnaleźć zaginioną mamę. 

Komiks został wydany w twardej oprawie, formacie A4 i pełnej kolorystyce. Szczegółowe ilustracje Sereny Blasco wydrukowane zostały na grubym, doskonałej jakości papierze. Pod względem oprawy graficznej komiks jest ciekawy i dopracowany, ale niezmiennie śmieszy mnie wizerunek Sherlocka, który stworzyła artystka. Zupełnie nie zgadza się z wszelkimi innymi wizjami tej postaci. Enola za to moim zdaniem stworzona została na medal. 

Historia pod względem fabuły nie do końca zgadza się z tą opisaną w książce, choć zarys oczywiście jest ten sam. Enola jednak wydaje się znacznie bardziej zagubiona i mniej zaradna. Książkowa bohaterka miała znacznie więcej wiary w siebie, swoje umiejętności i siły. Znała też granice swoich możliwości. Odnoszę wrażenie, że Warner Bros (we współpracy z Legendary Entertainment) w swojej ekranizacji ujął to nieco lepiej (choć również miejscami odbiegała od oryginału). Oczywiście nie znaczy to, że nie warto zwrócić uwagi na powieść graficzną. Z pewnością ma swój urok i wiele elementów, które przyciągają uwagę czytelnika.

„Śledztwa Enoli Holmes: Sprawa dwóch zaginięć” to elegancko narysowana powieść graficzna i całkiem udana adaptacja książki. Z pewnością spodoba się wszystkim fanom Enoli, a kto wie, możne ktoś pozna jej przygody właśnie dzięki temu komiksowi.