Rezultaty wyszukiwania dla: Nicola Scott

„Wonder Woman. Historia: Amazonki” to graficzna opowieść, która rzuca nowe światło na jedną z najbardziej ikonicznych postaci świata komiksów i jej tajemnicze pochodzenie. Za sprawą Kelly Sue DeConnick i zespołu utalentowanych artystów – Phila Jimeneza, Gene'a Ha i Nicolę Scott – czytelnicy mają okazję zanurzyć się w bogato ilustrowanej historii, która opowiada o początkach Amazonek i ich twórców, bogiń z panteonu olimpijskiego.

Opowieść rozpoczyna się od aktów buntu przeciwko bogom, które prowadzą do stworzenia Amazonek, niezwykłego społeczeństwa kobiet obdarzonych nadprzyrodzonymi mocami. Ich historia rozwija się na tle spotkania z Hippolitą, co uruchamia łańcuch wydarzeń, których konsekwencje odczuwalne są zarówno na niebie, jak i na ziemi. To opowieść o mocy, buncie i poszukiwaniu wolności, która ukazuje Amazonki w zupełnie nowym świetle.

Twórcy komiksu, z Kelly Sue DeConnick na czele, podejmują się trudnego zadania połączenia wielowątkowej mitologii Wonder Woman z oryginalną narracją, która bada zarówno indywidualne losy postaci, jak i ich wpływ na całe społeczeństwo. Scenariusz DeConnick jest ambitny i pełen głębi. Ukazuje złożoność relacji między bohaterkami a bogami, a także wewnętrzne konflikty Amazonek. Choć muszę przyznać, że wygląda na skierowany typowo do kobiet, które żyją w duchu feminizmu. Mężczyźni mogą być nieprzychylnym im scenariuszem nieco zawiedzeni.

Artystyczna strona komiksu jest równie imponująca. Różnorodność stylów ilustracji oferowanych przez Jimeneza, Ha i Scott dodaje głębi wizualnej narracji, choć może prowadzić też do pewnego braku spójności w prezentacji postaci i świata przedstawionego. Każdy z artystów wnosi jednak do projektu swoją unikalną wizję i talent, co sprawia, że „Wonder Woman. Historia: Amazonki” jest prawdziwym dziełem sztuki komiksowej. Niektóre różnice w interpretacji postaci mogą być odbierane jako zakłócające całą wizję, jednak ogólnie rzecz biorąc, różnorodność stylów artystycznych wnosi do tej historii świeżość i dynamikę. W szczególności prace Jimeneza zaskakują swoją szczegółowością i barwami, Ha wprowadza do opowieści bardziej stonowaną i intymną atmosferę, a Scott zamyka sagę wizualnie zapierającym dech w piersiach finałem.

„Wonder Woman. Historia: Amazonki” to odważne, artystyczne przedsięwzięcie, które zasługuje na uwagę nie tylko fanów Wonder Woman. Otwiera nowe drzwi do zrozumienia mitologii Wonder Woman, proponując odświeżające i angażujące spojrzenie na znane motywy. Mimo pewnych wyzwań związanych ze spójnością artystyczną, całość stanowi imponujące świadectwo kreatywności i umiejętności twórczych, pokazując, że historia Amazonki wciąż ma wiele do zaoferowania.

Cudowne lata 80-te w Falcon City, Arizona, USA. Społeczeństwo, które nie pamięta już czarnego czwartku i spokojnie żyje konsumpcją. Korporacja Robotop, która robi wielkie wydarzenie medialne jakim jest wypuszczenie… nowego odkurzacza. Której szef jest pewny siebie, że potrafi przed dziennikarzami chwalić się jakich to kokosów nie zarobi oraz, co przypomina nieco dzisiejsze zagrania Apple, że akcesoria poprzedniej wersji jego odkurzacza nie będą kompatybilne z nowym modelem, ale że będzie je dostosować za pomocą specjalnego adaptera wprowadzonego na rynek z okazji premiery Vacuumizera 2000. W takich warunkach pracował niemy Ramirez, najlepszy pracownik roku. Do czasu, aż nie przypomniała sobie o nim przeszłość.

W tym albumie będziemy żyli dalej pościgiem Jacquesa Ramireza, jego ojca, Chelsea Tyler i Dakoty Smith. Każde z nich ma coś na sumieniu i komiks nieco przybliży nam ich przeszłość. Cofniemy się nawet do 1938 roku, kiedy to ojciec z synem prowadzili dość nielegalne przedsięwzięcie w Meksyku.

Ale kto ściga naszą zwariowaną czwórkę? Kartel nasłany przez Ramona Pereza, policja Falcon City, ludzie Robotop. Właściwie wszyscy ścigają Ramireza, a najbardziej dostaje się dziewczynom. Nie są one jednak przypadkowymi ofiarami, bo same uciekają stróżom prawa.

Grafika jest cudownie wykonana i emanuje szaloną energią. Daje poczucie czytania komiksu niczym szalonego filmu akcji czy gry komputerowej. Nie ma tu chwili na nudę.

Scenariusz opiera się na nieporozumieniu i świetnie sobie radzi z podsycaniem ciekawości skąd się ono wzięło, podrzucając co rusz jakieś tropy. Każdy z bohaterów nie jest tu z przypadku, ma rolę w fabule o wiele ważniejszą, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Do tego dialogi sprawiają, że aż cieszą się oczy. Przepełnione drugim dnem, cynizmem i czarnym humorem, tworzą wszechobecną i smaczną rozbieżność między frywolnością poruszanych przez bohaterów tematów a przemocą, w której są aktorami. Scena, w której dwaj mordercy kartelu kłócą się o treść magazynu o celebrytach przed wywołaniem krwawej strzelaniny, nieuchronnie przywodzi na myśl scenę otwierającą Pulp Fiction, podczas której Vincent Vega i Jules dyskutują o erotycznym charakterze masażu stóp, zanim zabiją krnąbrnych płatników z zimną krwią i bez najmniejszych wyrzutów sumienia. Co jakiś czas pojawiają się dość odważne reklamy Robotopu, które są kolejnym absurdalnym zaprzeczeniem logiki i pochwałą konsumpcji. W tle pojawia się też często wiele smaczków: plakaty filmowe, koncertowe, serialowe związane z latami 80-tymi.

Recenzja nie byłaby pełna, gdyby nie zauważyć jeszcze jednego nawiązania popkulturowego. Jest to kinematograficzne odniesienie do filmy „Thelma i Luise” Ridleya Scotta wydaną w 1991 roku, z Geeną Davis, Susan Sarandon i debiutantem Bradem Pittem. Chelsea Tyler i Dakota Smith i Ramirez są właśnie hołdem złożonym temu niewątpliwie ponadczasowemu dziełu.

Podsumowując: dużo akcji, świetnie zmontowana fabuła, humor niczym z filmów Tarantino, świetna oprawa graficzna, dbałość o szczegóły. Idealny komiks dla tęskniących za dobrymi starymi czasami, ale bez zbędnej nostalgii. Z niecierpliwością czekam na trzeci tom.