Rezultaty wyszukiwania dla: Ana Ana

"Okropne opowieści dziadka" to jedna z najbardziej cenionych i poszukiwanych książek Jamesa Flory, kultowego amerykańskiego ilustratora i autora. Pojawiają się w niej odrażające potwory, tańczące szkielety, mroczne jaskinie, wiedźmy o nosach pokrytych brodawkami, głodne wilkołaki i groźne upiory - wszystko jednak tylko po to, by oswoić lęk i strach najmłodszych czytelników. Premiera już dziś, 29 października 2019!

15 października trafiła do księgarń nowa powieść Jonathana Carrolla pt. MR BREAKFAST. W związku z premierą książki autor będzie gościć w Polsce:

Wydaje się, że zwyczajność na dobre zagościła w życiu Bożka, niezwykłego chłopca z niezwykłą tajemnicą. Nie na długo. Po tym, jak nad wyraz udana impreza, taka z planszówkami, popcornem i francuskimi tostami na słodko, kończy się zbiorową kwarantanną, Bożek wraz z Tsadkielem i Guciem muszą spędzić ferie u ciotki w samym sercu przedziwnego lasu. Wkrótce odkrywają, że z pozoru nudne, zaśnieżone odludzie kryje wiele niespodzianek...

Stephen King znany jest z zawrotnej ilości wydawanych książek. Sceptycy twierdzą, iż przy takiej częstotliwości nowe dzieła na pewno tracą na swojej jakości, autor natomiast nieustannie udowadnia, że są w błędzie. Jako fanka twórczości Króla zacieram ręce na każdą nowość, jednak zdaję sobie sprawę, że pośród licznych perełek pojawiają się także i te średnie, żeby nie nazwać kiepskimi. Zatem jaką pozycją jest jego najnowsza powieść o tajemniczej nazwie „Instytut”?

Historię rozpoczynamy poznając Tima Jamiesona, byłego policjanta z Florydy. Ostatnio życie zawodowe, jak i prywatne układa mu się raczej nędznie, dlatego Tim potrzebuje dość drastycznie zmienić otoczenie. Zrządzeniem losu, wysiada z samolotu do Nowego Jorku i zaczyna podróż na stopa. Tymczasowo osiada w kilku mniejszych czy większych miejscowościach, aż trafia do zapomnianego przez świat DuPray, gdzie postanawia zatrzymać się na dłuższą chwilę. Nic spektakularnego się nie dzieje, lecz gdy zaczynamy już nawet lubić naszego bohatera, jego historia się ucina.

Kolejna część przedstawia losy dwunastoletniego chłopa. Luke Ellis jest nie tylko wybitnie obdarzony inteligencją, ale zarazem dobrze rozwija się w społeczeństwie, ma przyjaciół i lubi sport, co znacznie wyróżnia go spośród pozostałych uczniów Szkoły dla wyjątkowych dzieci w Minneapolis. Czasem jednak, gdy chłopiec jest zdenerwowany, bywa, że zaczynają się dziać niezwykłe rzeczy, np. tacka po pizzy samoczynnie ląduje na podłodze. Właśnie te sporadyczne przypadki ściągają na niego uwagę ludzi o niekoniecznie dobrych zamiarach. W chwili, gdy przed chłopcem świat stoi otworem, ktoś nagle i brutalnie zamka drzwi.

Luke zostaje uprowadzony do Instytutu, gdzie wraz z innymi dziećmi o zdolnościach telekinetycznych i telepatycznych, zostaje nieustannie poddawany eksperymentom, które delikatnie mówiąc, są mało komfortowe. Często sprawiają ból, ale bywają też upokarzające, co ma jedynie pokazać, że ludzie sprawujący nad nimi „opiekę” mają nad nimi władzę absolutną. Gdy kolejni przyjaciele chłopca znikają bezpowrotnie w Tylnej Połowie Instytutu, Luke coraz wyraźniej przeczuwa, że jedynym ratunkiem dla dzieci jest wezwanie pomocy. Tylko jak tego dokonać w tak pilnie strzeżonym budynku na końcu świata?

Wydarzenia rozwijają się powoli. Bardzo powoli. Niby coś się dzieje, jednak to mnie nie porwało. Niby szokujące rzeczy – eksperymenty na dzieciach, i to często dość małych – jednak mnie to aż tak bardzo nie poruszyło. Nie wiem, czy to skutek zbyt dużej dawki kingowskiego świata, gdzie takie sceny są powszechne, a może to dlatego, że od Kinga oczekuję zawsze bardzo wiele. Dopiero po trzystu średnio entuzjastycznie przewróconych stronach zaczęłam się bardziej wczuwać w historię bohaterów. Kiedy losy bohaterów w nieoczywisty sposób splatają się, zaczyna narastać napięcie i niespokojne wyczekiwanie na coś wielkiego. A jest na co czekać. Długo nie dostajemy zbyt wiele, by otrzymać mocny cios na finał.

Całość zbudowana jest rozsądnie. Poznajemy jednego bohatera, potem drugiego, a kiedy już zdążyliśmy zapomnieć o tym pierwszym historia obu pięknie i nieoczekiwanie się łączy. Ostatnia część książki ładnie buduje napięcie, sprawiając, że niecierpliwie przerzucałam kolejne kartki i autentycznie czułam niepokój. Co więcej, sceny zaraz przed finałem przeplatają się ze sobą krótkimi fragmentami, co opóźnia finisz i potęguje podekscytowanie.

Mimo iż spora część powieści jest raczej monotonna, „Instytut” czyta się gładko. King porusza wątki znane już z jego poprzednich dzieł, jednak nie można mu zarzucić braku pomysłu. Wplata między wiersze trudny temat, na pewno dający czytelnikowi do myślenia. Mocne uderzenie na koniec broni powieść, natomiast czegoś tam zwyczajnie zabrakło, aby książka powaliła mnie na kolana. Nie mogę zaliczyć tej pozycji do wybitnych prac autora, aczkolwiek myślę, że jest godna uwagi.

Nie mogę uwierzyć, że tomów o Lipowie jest już kilkanaście. Wydaje mi się, że dopiero co chwytałam za Motylka, a następnego dnia biegłam do centrum handlowego przez pół Lublina, żeby kupić kolejne części. A przecież nie zaczęłam poznawać tej serii tuż po premierze. A tutaj już jedenaście części. Niesamowite jak leci ten czas. Pewnie w tym roku już nic o Lipowie się nie ukaże, ale jestem przekonana, że w okolicach marca dowiem się co dalej. Pokrzyk to jedenasta część serii, wiele z bohaterami przeszliśmy, oni już nie przypominają tych z pierwszego tomu, są po przejściach, czy zniosą jeszcze więcej?

Ciężko się pisze o tej książce, bo Autorka bardzo skacze po wydarzeniach. Trzeba się bardzo pilnować, żeby uniknąć spojlerów. Spróbuję. Niedawno została zamordowana znana dziennikarka, wszystkie podejrzenia spadają na Klementynę, która po tym zdarzeniu, zapadła się pod ziemie. Gdy na miejscu kolejnej zbrodni, zostaje znowu dostrzeżona, sprawa wydaje się pewna. Jaki to ma związek z klaunami, podobno przeklętym dworem we Wnykach, dlaczego w hallu budynku wypisane tysiące razy słowo umrzesz, Weronice wydaje się i klątwą i wróżbą. U bohaterów też się dzieje, wprawdzie Klementyna chyba oszalała do reszty i weszła w buty szeryfa, ale i Daniel, chociaż pozornie dokonał wyboru, wciąż stoi nomen omen w rozkroku. A tak na dłuższą metę się nie da, nie da się trzymać dwóch srok za ogon, ktoś w końcu będzie cierpiał.

Widać jak bardzo Katarzyna Puzyńska zmieniła swój styl. Nie wiem, czy ten rozwój należy zaliczyć na plus. W końcu Motylek jest książką, dzięki której pokochaliśmy tę serię. Tam mieliśmy morderstwo i dochodzenie do prawdy, fragmenty retrospekcji mieszały nam w głowie, intrygowały. Tymczasem tutaj autorka wchodzi na grząski grunt, gdy bardziej ordynarnie podrzuca nam fałszywe tropy, myli szyki, a później wyciąga rozwiązanie jak z kapelusza. Bo tego nie było szansy zgadnąć. W którym momencie tak to się zmieniło? Nie wiem.

Czy żałuję przeczytania tej książki? Bynajmniej. Zwłaszcza końcówka, wbiła mnie w fotel, sprawiła, że teraz gryzę zęby, czekając na tom dwunasty. A że wzdycham sobie za starymi, dobrymi czasami… No cóż… Mam problem z ostatnimi książkami Puzyńskiej, niby mi się dłużą, niby widzę, że to nie to, ale ciągle we mnie jest głód i ciekawość i próba odgadnięcia. Chociaż czasami zła jestem na to, że autorka tak przeczołguje tych bohaterów, których tak polubiłam, że tak się zmienili, ale dalej trzymam kciuki i chciałabym, żeby się im ułożyło. Chociaż, umówmy się, finał tego tomu sprawia, że to ułożenie, staje pod ogromnym znakiem zapytania, jedno jest pewne. Po ten tom następny, to ja sięgnę na pewno!

Kto by pomyślał, że potomkini wielkiego rodu czarodziejów, wróżbitów i telepatów zbuntuje się wobec rodzinnej tradycji… Ida Brzezińska ma osiemnaście lat i uważa magię za stek bzdur. Jak sama twierdzi, taka z niej czarownica, jak z koziego zadka waltornia. Jedyne, o czym Ida marzy, to spokojne życie młodej dziewczyny: wymarzone studia psychologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim, mieszkanie w akademiku, poznawanie świata. Niestety przeszkadzają jej w tym pojawiające się ni stąd ni zowąd trupy. Widzenie zmarłych i przewidywanie śmierci ludzi żyjących to magiczny dar, długo poszukiwany przez rodziców Idy. Nie jest łatwo być medium a dodatkowo Ida ma prawdziwego Pecha!

Przygotujcie się na solidną dawkę znakomitego humoru, oto nowe wydanie kultowej powieści fantasy Martyny Raduchowskiej!

Lubicie książkowe BOXy? Tym razem jeden przygotowało dla Was wydawnictwo Galeria Książki! Czwarta część serii "Apollo i boskie próby”, czyli „Grobowiec tyrana” jest już dostępny w sprzedaży.

14 listopada nakładem wydawnictwa INITIUM ukaże się powieść Larsa Simona zatytułowana "Lennart Malmkvist i osobliwy mops Buri Bolmena" - lekka komedia będąca fenomenalną historią o magii oraz gadającym, wyjątkowo sarkastycznym mopsie w roli głównej. Powieść zdecydowanie inna niż wszystkie, której absolutnie nie można przegapić! Pełna zabawnych tekstów, które mają szansę stać się kultowymi, a także zaskakujących zwrotów akcji. Gorąco zachęcam do zapoznania się z poniższym opisem powieści oraz z załączonym fragmentem książki. 

Wierzysz w Praszczura Łuskiewnika?
Jak to?
Myślisz, że naprawdę istnieje?
No, nie. No, tak, w tym sensie, że jest naprawdę, jeśli ludzie w niego wierzą. Więc tak. Jak syreny czy Jacek Na Sprężynach albo Zielone Dzieci z Woolpit istnieją naprawdę, jeśli ludzie myślą o nich i rozmawiają. Jest częścią tej wioski, i to od stuleci – czy był naprawdę, czy nie. Powinieneś spytać starą Peg, ona się zna na tym wszystkim najlepiej.

Jeśli mam być szczera to nie do końca wiem od czego mam zacząć tą recenzję. Bo Max Porter w powieści „Lanny” stworzył historię, która zrobiła na mnie piorunujące wrażenie i wywołała uczucia, których nie jestem w stanie zdefiniować. Wiem tylko, że są to odczucia pozytywne, które budzą u mnie różnorakie przemyślenia na temat tego w jaki sposób dzisiaj żyjemy i tego jak wiele rzeczy może być złudne i fałszywe na pierwszy rzut oka.

Powieść zaczyna się od przedstawienia Praszczura Łuskiewnika – mitycznej, baśniowej postaci, która przedstawiana jest jako stworzenie zbudowane z liści i gałęzi. Mieszka on w małej wiosce (a raczej w otaczających ją lasach) kilkanaście kilometrów od Londynu. I uwielbia słuchać zgiełku małego miasteczka, ludzkich rozmów i myśli. A najbardziej lubi słuchać, pewnego chłopca, tytułowego Lanny’ego. Chłopiec jest, można powiedzieć duszą towarzystwa. Lubiany przez wszystkich, potrafi zażegnać konflikty wśród rówieśników. Dzieciak jest inteligentny, pełny życia i głodny wiedzy na temat otaczającego go świata. Niestety dzieje, się rzecz dość niespodziewana i przykra – pewnego dnia Lanny znika. Czy się odnajduje? I czy żywy? To już musicie sprawdzić sami.

Książka ma dość specyficzną formę. Jest podzielona na trzy, powiedziałabym tematyczne części. W pierwszej poznajemy głównego bohatera – Lanny’ego. W drugiej jesteśmy świadkami jego poszukiwań, a raczej komentarzy jakie padają od mieszkańców miasteczka, policjantów czy samych rodziców chłopca. Trzeci natomiast jest najbardziej fantastyczny, w którym główne skrzypce gra Praszczur Łuskiewnki. Co dziwne i zaskakującego, tak naprawdę nic w tej książce nie jest opowiedziane z perspektywy Lanny’ego. Chłopca poznajemy tylko i wyłącznie przez opowieści innych ludzi.

„Lanny” tak naprawdę ma 5 bohaterów, którzy mają jakiekolwiek znaczenie. Lanny’ego i jego rodziców, Pete’e (postarzałego malarza, który uczy chłopca rysunku) oraz Praszczura Łuskiewnika. Ale tak właściwie oprócz głównego bohatera nie poznajemy nikogo. Wszyscy skupiają się na tym by przedstawić nam jaki jest chłopiec. Co lubi, czego nie lubi i jak się zachowuje. Jasne, dzięki temu w jaki sposób wypowiadają się o nim, możemy mieć jako takie wyobrażenie na ich temat. Jego mama bardzo go kocha i dałaby się za niego pokroić. Natomiast ojciec jest pracoholikiem, którego rodzina tak naprawdę nie obchodzi.

Podsumowując. „Lanny” to powieść magiczna, która pozostawia w czytelniku pewną pustkę, pewną refleksję. Wprowadza człowieka w klimat takiej baśniowej i dawno już przeminiętej Anglii. Mimo, że współczesna to jednak ma w sobie coś z czasów, kiedy wierzenia pogańskie były bardziej popularne niż religia chrześcijańska. Czy polecam tę książkę? Tak. I to właściwie wszystkim. Bo podejrzewam, że nie będzie osoby, w której ta książka nie obudziłaby żadnych emocji.

Wydanie specjalne bestsellerowej serii "Spirit Animals" ulubionego autora fantastyki dla dzieci, Brandona Mulla!
Historia skupia się wokół czterech Wielkich Bestii - lamparcicy Urazy, pandy Jhi, wilka Briggana, sokolicy Essix – które w imię obrony świata Erdas poświęciły wszystko, co mogły.
Czytelnicy poznają fantastyczne opowieści o sile przyjaźni i odwagi oraz dowiedzą się dlaczego warto zachować wierność swoim wartościom i ideałom. Lektura obowiązkowa każdego fana "Spirit Animals" oraz wyobraźni Brandona Mulla.